Με την ελπίδα για ένα καλύτερο 2015 

Σε λίγες μέρες κλείνουν ακριβώς τέσσερα χρόνια από τη μέρα που η σημερινή Δημοτική Αρχή κλήθηκε να διαχειριστεί τις τύχες της πόλης του Αγ. Δημητρίου.

Τότε, αρχές του 2011, τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης δημιουργούσαν μια βαριά σκιά στην ατμόσφαιρα για τα μελλούμενα.

Όλοι ήμασταν προϊδεασμένοι για τα επερχόμενα, επιφυλακτικοί για τους χειρισμούς και ανήσυχοι για τις επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό της πόλης.

Τα επόμενα χρόνια, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, και συνεπώς και ο Δήμος μας, κλήθηκε να καταβάλει βαρύτατο τίμημα στην επιχειρούμενη δημοσιονομική προσαρμογή που επέβαλε η πολιτική των μνημονίων.

Με περικοπές οικονομικών πόρων που έφτασαν στο 60% και με ελάχιστο προσωπικό, κληθήκαμε όχι μόνο να συνεχίσουμε τη λειτουργία του Δήμου μας, αλλά και να καλύψουμε το τεράστιο κενό του «κοινωνικού κράτους» που δημιούργησαν οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης.

Με σκληρή δουλειά, επίπονη καθημερινή προσπάθεια και αξιοποιώντας κάθε δυνατή πηγή χρηματοδότησης, κρατήσαμε το Δήμο μας «όρθιο», όχι μόνο δημιουργώντας ένα πυκνό δίκτυο κοινωνικής προστασίας, αλλά και προωθώντας μικρά και μεγάλα έργα που έχει ανάγκη η πόλη μας.

Το λυκαυγές της νέας χρονιάς μας βρίσκει έτοιμους και από σωστή θέση να ανταποκριθούμε στις ανάγκες που προβάλλουν για την πόλη και τους κατοίκους της ενόψει της πενταετίας που έχουμε μπροστά μας.

Προσδοκίες, επιθυμίες, αναζητήσεις, ανησυχίες, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης -όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή- εμπλέκονται στο μυαλό μας, σε μια προσπάθεια δημιουργικού προσανατολισμού της ύπαρξής μας είτε ως ατόμων είτε ως οργανωμένων συνόλων που αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο για τις οικογένειές μας και για τον τόπο μας.

Με την ίδια ενωτική και δημιουργική διάθεση θα συνεχίσουμε να προωθούμε τη συνεργασία όλων των δημοτικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο του Δημοτικού Συμβουλίου, αλλά και όλων των δυνάμεων της κοινωνίας.

Με τις σκέψεις αυτές, εύχομαι από βάθους καρδιάς, τα Χριστούγεννα και η υποδοχή του νέου έτους, να βρουν όλες και όλους πλήρεις οικογενειακής ευτυχίας και κοινωνικής προόδου.

Το δράμα των Σύριων προσφύγων που βρίσκονται στην πλατεία Συντάγματος και το δίκαιο αιτήμά τους

Στην πατρίδα μας εξελίσσεται αυτές τις μέρες μια ανθρωπιστική κρίση, την οποία η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει πριν να είναι αργά και πριν να εξελιχθεί σε τραγωδία. Από τις 19 Νοεμβρίου οι Σύριοι πρόσφυγες (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) είναι για 13η μέρα σήμερα στο Σύνταγμα και ήδη εδώ και 8 μέρες σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο....''άσυλο και την άδεια να μπορούν να ταξιδέψουν σε άλλη χώρα..''

Γλίτωσαν από τον πόλεμο, τώρα όμως αντιμετωπίζουν την αδιαφορία του ελληνικού κράτους!

Το αίτημά τους είναι δίκαιο, είναι υποχρέωση της Πολιτείας να το ικανοποιήσει και δεν μπορεί κανένα κώλυμα να επιστρατεύεται ως επιχείρημα για να εμποδίσει μια δίκαιη λύση.

Οι Σύριοι φυγάδες του πολέμου είναι πρόσφυγες, που αναγκάστηκαν να φύγουν από την χώρα τους, για να γλιτώσουν από έναν άγριο πόλεμο. Άφησαν πίσω τους μέλη της οικογένειάς τους, που ελπίζουν σύντομα να καταφέρουν να ενωθούν σε κάποια χώρα που θα τους εξασφαλίσει το αυτονόητο δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και ασφαλή ζωή.

Είναι καθήκον της Ελλάδας να πιέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση για να ενεργοποιήσει τη δυνατότητα μετακίνησης των θυμάτων ένοπλων συρράξεων ώστε να ζητήσουν άσυλο, όποιοι το επιθυμούν, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να βρουν καταφύγιο και προστασία, αφού στην Ελλάδα της κρίσης η παραμονή τους δεν τους διασφαλίζει καμία προϋπόθεση για εργασία, στέγη και τροφή, καμία προϋπόθεση για πραγματική ζωή. Έχουν δικαίωμα να συνεχίσουν το ταξίδι τους, όπως λένε και οι ίδιοι, για να μπορέσουν να στήσουν μια νέα ζωή σε έναν νέο τόπο, σε μια άλλη γωνιά του κόσμου. Όποιος επιθυμεί να μείνει στη χώρα, να του δοθεί άσυλο αλλά και οι προϋποθέσεις για να παραμείνει.

Είναι υπόθεση όμως και των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να δεχτούν τους πρόσφυγες στο έδαφός τους εφοδιάζοντάς τους με τα αναγκαία έγγραφα. Αυτό οφείλει η Ελλάδα να το κάνει σαφές και ξεκάθαρο.

Αυτή τη στιγμή όμως και μέχρι την οριστική λύση, είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη να εξασφαλίσει το κράτος για όλους τους Σύριους πρόσφυγες που κατέφυγαν στη χώρα μας, δραπετεύοντας από την φρίκη του πολέμου, τα βασικά για την επιβίωσή τους όπως είναι στέγη, τροφή, ιατρική φροντίδα. Όπου υπάρχουν χώροι και δομές που μπορούν να τους φιλοξενήσουν πρέπει να διατεθούν πριν να είναι αργά για τους ανθρώπους αυτούς και τις οικογένειές τους.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη όλων μας προς στον συριακό λαό αλλά και σε κάθε λαό που δοκιμάζεται από πολέμους και συρράξεις,  οφείλουμε να είναι δεδομένη και χωρίς προϋποθέσεις. Οφείλουμε να σταθούμε δίπλα τους στον αγώνα που κάνουν για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους.

Κι ας έχουμε στο νου μας τα λόγια του Μπρεχτ για κείνους που άφησαν την πατρίδα τους…

«Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα 'ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη…»