Άνοιξη γιε που αγάπαγες...

Για άλλη μια χρονιά, με συνέπεια στην παράδοση που έχουμε δημιουργήσει εδώ και τέσσερις δεκαετίες, βρεθήκαμε όλοι και όλες μαζί σ’ αυτό το τριήμερο μνήμης, στις εκδηλώσεις δημοκρατίας και ειρήνης, στη συνάντηση πολιτισμού και αθλητισμού.

Η σκιά του μεγάλου νεοέλληνα αγωνιστή της Δημοκρατίας, του Αλέξανδρου Παναγούλη, του τελευταίου ήρωα, στη μεγάλη σειρά των ηρώων και ηρωίδων που έχει αναδείξει αυτή η χώρα, είναι πάντα παρούσα στις εκδηλώσεις αυτές και συνεγείρει τις σκέψεις και τη συνείδησή μας.

Η πολιτική, αλλά και πολύ έντονα ποιητική προσωπικότητα αυτού του μοναδικού και σπάνιου αγωνιστή στην ελληνική, αλλά και την παγκόσμια ιστορία των αγώνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία, όπως κάθε φορά έτσι και φέτος έδωσε το χρώμα και σηματοδότησε το περιεχόμενο του τριημέρου.

• Η αντίσταση που επέδειξε απέναντι σε αυτούς που κατέλυσαν τη δημοκρατία, αλλά κυρίως ο συμβολισμός της…
• Το μήνυμα που έστειλε σε όλον τον κόσμο, αυτό που έδωσε άλλες διαστάσεις στον αντιδικτατορικό του αγώνα… 
• Η επιθυμία για νίκη ενάντια στο φασισμό, για νίκη ενάντια στο φόβο που προκαλεί κάθε απολυταρχική εξουσία... 
• Το μαστίγωμα του εφησυχασμού και της αποφυγής της αναμέτρησης με το άδικο...

Αυτά συνθέτουν της ουσία ενός αγώνα που δόθηκε με αυταπάρνηση για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά και μιας απέλπιδας απόπειρας τυραννοκτονίας, που ήρθε σαν έμπνευση από το αρχαίο ψήφισμα - όρκο για την προστασία και την υπεράσπιση της αθηναϊκής Δημοκρατίας από τους Τυράννους.

Αυτά και το πνευματικό του έργο, που παραμένει δείγμα αέναης νιότης, αποτελούν τεράστια ηθική κληρονομιά και παρακαταθήκη για όλες τις γενιές που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν.

Από πού αντλούσε αυτήν την υπεράνθρωπη δύναμη, που κάποιες φορές έπαιρνε μυθικές διαστάσεις;

Ο ίδιος έλεγε: “Θα μείνω όρθιος. Αν δεν νικηθώ εγώ, δεν θα νικηθεί ούτε η Δημοκρατία”.

Ίσως, μια ιδέα μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, μόνο και μόνο επειδή την κρατάει ένας άνθρωπος. Ίσως, ένας άνθρωπος μπορεί να κρατηθεί ζωντανός, μόνο και μόνο επειδή πιστεύει σε μια ιδέα.

Ημέρα βαριάς ιστορικής μνήμης, λοιπόν, η σημερινή.

Ημέρα που μας δίνεται η ευκαιρία να ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν μας, να σταθούμε για λίγο σε αυτή, αλλά και σε άλλες  μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν θετικά ή αρνητικά τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας μας και να αντλήσουμε έμπνευση και δύναμη από σημαντικούς ανθρώπους που με τη στάση τους, με τη δράση τους και με την προσφορά τους σηματοδότησαν το χθες, το σήμερα και το αύριο του τόπου μας.

Όμως, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, η σημερινή ημέρα έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα που δεν πρέπει να μας διαφύγει. 
Είναι η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου και γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αυτό το φορτισμένο κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας, μια μάνα, μια μάνα που χαρακτηρίστηκε «μητέρα σύμβολο», διαδραμάτισε το δικό της ρόλο, αφήνοντας βαθύ και ανεξίτηλο αποτύπωμα.  

Δεν είναι άλλη από την Αθηνά Παναγούλη, την «κυρ' Αθηνά», όπως την έλεγαν τα οικεία της πρόσωπα. 

Αυτή η μοναδική Ελληνίδα, που λόγω της χούντας έχασε το σύζυγο της Βασίλη - το 1969 απ' τον πατρικό καημό - και τους δυο γιους της. 

Αυτή που δεν δείλιασε, δεν συμβιβάστηκε στους εκβιασμούς του φασιστικού καθεστώτος, αλλά μόνη της - αβοήθητη έδινε κουράγιο και δύναμη στα παιδιά της να μη λυγίσουν, αλλά να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη. 

Είναι η μοναδική ελληνίδα που πήγε έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία για να κάνει απεργία πείνας και μετά από λίγες ώρες την συνέλαβαν και την οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. 
Τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγός της, για μεγάλα χρονικά διαστήματα ήταν κρατούμενοι της χούντας ή σε κατ' οίκον περιορισμό. 

Η Αθηνά Παναγούλη, αποτελεί για τις σύγχρονες Ελληνίδες μητέρες ύψιστο παράδειγμα πατριωτισμού, εφάμιλλο της Σπαρτιάτισσας μητέρας, που απαιτούσε από το στρατευμένο παιδί της ή να επιστρέψει νικητής ή σε άλλη περίπτωση νεκρός πάνω στην ασπίδα του.
Για όλες τις μαρτυρικές μανάδες λοιπόν... Από την Αθηνά ως την Μάγδα Φύσσα, πόσο αίμα, πόσος πόνος, πόσα δάκρυα στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία μας! 

Με τον εχθρό πάντα να είναι ο ίδιος: Ο φασισμός. Ο φασισμός που δυστυχώς είναι παρών σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, που θα έπρεπε να έχει ξεχαστεί στο πικρό παρελθόν και που για ακόμα μια φορά απειλεί. 

Μοναδικά παραδείγματα έμπνευσης και στάσης ζωής αυτές οι μάνες, η Αθηνά και η Μάγδα, για όλους και όλες εμάς στη διαρκή προσπάθεια που κάνουμε να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο αύριο, σε μια χώρα που θα σέβεται τους πολίτες της και τα δικαιώματά τους και θα ορθώνει φραγμούς σε κάθε φασιστική και ρατσιστική απειλή, σε μια Ευρώπη που οι λαοί της θα ορίζουν τη μοίρα τους, σε ένα κόσμο ειρηνικό και αλληλέγγυο.

Μοναδική πηγή ελπίδας, σε αυτή την κρίσιμη, μεταβατική εποχή, που η πολιτική αβεβαιότητα, δείχνει να κυριαρχεί, που η χώρα μας βρίσκεται στο στόχαστρο των διεθνών οικονομικών κέντρων, που o λαός μας καλείται να σηκώσει δυσβάστακτα βάρη.

Πιο επίκαιρο από ποτέ είναι σήμερα το πνεύμα του αγωνιστή της δημοκρατίας Αλέκου Παναγούλη, που συμπυκνώνεται στην ασυμβίβαστη θέληση για αντίσταση στους δυνάστες, στη θυσία για τον συνάνθρωπο, στην αυταπάρνηση και στην προσήλωση στο στόχο, στην εμμονή στην αλήθεια, στο άκαμπτο φρόνημα και στην αγωνιστική διάθεση.

Με οδηγό αυτό το πνεύμα, μπορούμε να αναδείξουμε την ελπίδα και να χαράξουμε εμείς το μονοπάτι που θα οδηγήσει τη χώρα και το λαό μας εκεί που πραγματικά μας αξίζει. 

Έχουμε πλέον την εμπειρία και τη γνώση, αλλά κυρίως την ευθύνη να το κάνουμε.-