Για την Παγκόσμια Ημέρα του Πρόσφυγα 

Το ζήτημα των πολιτικών προσφύγων, αλλά και των οικονομικών μεταναστών είναι ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά ζητήματα, με ευρύτερες οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις, που αντιμετωπίζει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Ένα πρόβλημα, που ουσιαστικά το επωμίζονται κυρίως οι τοπικές κοινωνίες, οι απλοί άνθρωποι στις καθημερινές τους δραστηριότητες και λειτουργίες.

Αποτελεί, όμως, ζήτημα το οποίο όλες και όλοι οφείλουμε να προσεγγίζουμε με ιδιαίτερη ευαισθησία και ανθρωπιά.

Κι αυτό, όχι μόνο επειδή επιβάλλεται από τον πολιτισμό μας και από τους κανόνες της κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά κυρίως γιατί εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά κι από πρώτο χέρι τι σημαίνει και πολιτική και κοινωνική και οικονομική προσφυγιά. Νιώθουμε βαθιά, τι σημαίνει διωγμός από τις πατρογονικές εστίες.

Η σχέση μας με την προσφυγιά είναι βιωματική.

Πόσες ελληνικές οικογένειες δεν έχουν δικούς τους ανθρώπους στην ξενιτιά; Στην Αμερική, στη Βόρειο Ευρώπη ή στην Αυστραλία;

Πόσοι Νεοέλληνες δεν αίρουν την καταγωγή τους από τον Πόντο, και τη Μικρά Ασία, ως απόγονοι προγόνων που ένιωσαν βαθιά τι σημαίνει διωγμός και εθνοκάθαρση; Μπορούμε να ξεχάσουμε πόσοι συμπατριώτες μας, αναγκάσθηκαν να προσφύγουν στο εξωτερικό και μετά το πέρας του εμφυλίου πολέμου και κατά τη διάρκεια της επτάχρονης φασιστικής δικτατορίας;

Δεν είναι, λοιπόν, καινούργιο το φαινόμενο του ρεύματος των προσφύγων και των οικονομικών μεταναστών είτε από είτε προς τη χώρα μας.

Υπάρχει εδώ και δεκαετίες, αποτελεί προϊόν της διαπάλης των ανθρώπων για επικυριαρχία, γεννιέται από το φόβο της απώλειας της ζωής, αλλά και από την αναζήτησή καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.

Το φαινόμενο παρουσιάζει μεγάλη έξαρση στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, με τα πολυπληθή κύματα προσφύγων που έχει γεννήσει η κρίση του πολέμου στη Συρία, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Ο πολιτικός πρόσφυγας εξαναγκάζεται, χωρίς τη θέλησή του, να εγκαταλείψει την πατρίδα του γιατί κινδυνεύει η ζωή  του ή η ελευθερία του. Ο φόβος αυτός τον διαφοροποιεί  απόλυτα απ' τους άλλους μετανάστες, που εκπατρίζονται για να καλυτερεύσουν την οικονομική τους κατάσταση και που μπορούν ακίνδυνα, ανά πάσα στιγμή να επιστρέψουν στη χώρα τους.

Κάθε πολιτισμένη κοινωνία, λοιπόν, οφείλει να παρέχει τη δέουσα ηθική και υλική υποστήριξη στους πρόσφυγες, μέχρι να μπορέσουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους σε συνθήκες ασφάλειας.

Αυτό οφείλει και η χώρα μας, βάσει ενός σωστού προγραμματισμού και όχι με αποσπασματικά και πολλές φορές σπασμωδικά μέτρα, που μας εκθέτουν και ως κράτος, ενώ φέρνουν τις τοπικές κοινωνίες στα όριά τους.

Κι επειδή, το φαινόμενο της προσφυγιάς, δεν φαίνεται να εξαλείφεται τα επόμενα χρόνια και η χώρα μας θα παραμείνει πρώτος σταθμός εισόδου στην Ευρώπη, εμείς οφείλουμε, πάνω απ’ όλα να παραμείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ…