«ψωμί – παιδεία – ελευθερία» 

Η 17 Νοέμβρη του 1973 είναι η μέρα που χαρακτήρισε όσο καμία άλλη τη νεότερη ελληνική ιστορία, σηματοδοτώντας τη μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας σε μια άλλη εποχή.

Το «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» του Πολυτεχνείου τότε, δεν διατηρεί απλώς την επικαιρότητά του, αλλά έρχεται και δίνει νόημα στους κοινωνικούς αγώνες του σήμερα.

Έννοιες και αξίες που θα έπρεπε να είναι τοποθετημένες στη λίστα όσων έχουν επιτευχθεί στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, βρίσκονται εδώ, προκλητικά μπροστά μας, σαν να μην πέρασαν 46 ολόκληρα χρόνια, σαν να μην έκανε ούτε ένα βήμα μπροστά αυτή η κοινωνία.

Κλειστά πανεπιστήμια, σχολεία με ελλείψεις, ανεργία, φτώχεια και αναξιοκρατία  συνθέτουν το σκηνικό που γεννάει τη σκληρή, αλλά αναγκαία απόφαση της φυγής των νέων στο εξωτερικό. Και από την άλλη πλευρά, ένας εντεινόμενος πολιτικός αυταρχισμός και συντηρητισμός, που εκπλήσσει ως προς τις προτεραιότητες της αυστηρότητάς του, αποτελούν έναν ακόμη λόγο που το τρίπτυχο αίτημα του ‘73 γίνεται με έναν παράδοξο τρόπο επίκαιρο.

Και αφού, οι τελευταίες μνήμες από τη σκοτεινή εποχή της χούντας γίνονται πιο αχνές,  ένας νεόκοπος, πιο μοντέρνος και πιο ύπουλος εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας, προκαλεί για ακόμη μια φορά διχασμό πολιτικό και κοινωνικό.

Σε όλα αυτά οφείλουμε ως κοινωνία, ως γειτονιές, ως άνθρωποι να είμαστε ενωμένοι ενάντια στο άδικο. Να μαχόμαστε για τη διαφύλαξη της Δημοκρατίας, της διαφορετικότητας, να υπερασπιζόμαστε την ανεξιθρησκεία, να προτάσσουμε την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και την ενσυναίσθηση, απέναντι στο μίσος και το φανατισμό κάθε μορφής. 

Μόνο έτσι επαναπροσδιορίζεται και θεμελιώνεται η Δημοκρατία. Δεν χαρίζεται σε κανένα λαό.  Απαιτεί μόχθο, διάλογο, σεβασμό και πολλούς αγώνες για το δίκαιο των πολλών.