Άνοιξη γιε που αγάπαγες...

Για άλλη μια χρονιά, με συνέπεια στην παράδοση που έχουμε δημιουργήσει εδώ και τέσσερις δεκαετίες, βρεθήκαμε όλοι και όλες μαζί σ’ αυτό το τριήμερο μνήμης, στις εκδηλώσεις δημοκρατίας και ειρήνης, στη συνάντηση πολιτισμού και αθλητισμού.

Η σκιά του μεγάλου νεοέλληνα αγωνιστή της Δημοκρατίας, του Αλέξανδρου Παναγούλη, του τελευταίου ήρωα, στη μεγάλη σειρά των ηρώων και ηρωίδων που έχει αναδείξει αυτή η χώρα, είναι πάντα παρούσα στις εκδηλώσεις αυτές και συνεγείρει τις σκέψεις και τη συνείδησή μας.

Η πολιτική, αλλά και πολύ έντονα ποιητική προσωπικότητα αυτού του μοναδικού και σπάνιου αγωνιστή στην ελληνική, αλλά και την παγκόσμια ιστορία των αγώνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία, όπως κάθε φορά έτσι και φέτος έδωσε το χρώμα και σηματοδότησε το περιεχόμενο του τριημέρου.

• Η αντίσταση που επέδειξε απέναντι σε αυτούς που κατέλυσαν τη δημοκρατία, αλλά κυρίως ο συμβολισμός της…
• Το μήνυμα που έστειλε σε όλον τον κόσμο, αυτό που έδωσε άλλες διαστάσεις στον αντιδικτατορικό του αγώνα… 
• Η επιθυμία για νίκη ενάντια στο φασισμό, για νίκη ενάντια στο φόβο που προκαλεί κάθε απολυταρχική εξουσία... 
• Το μαστίγωμα του εφησυχασμού και της αποφυγής της αναμέτρησης με το άδικο...

Αυτά συνθέτουν της ουσία ενός αγώνα που δόθηκε με αυταπάρνηση για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά και μιας απέλπιδας απόπειρας τυραννοκτονίας, που ήρθε σαν έμπνευση από το αρχαίο ψήφισμα - όρκο για την προστασία και την υπεράσπιση της αθηναϊκής Δημοκρατίας από τους Τυράννους.

Αυτά και το πνευματικό του έργο, που παραμένει δείγμα αέναης νιότης, αποτελούν τεράστια ηθική κληρονομιά και παρακαταθήκη για όλες τις γενιές που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν.

Από πού αντλούσε αυτήν την υπεράνθρωπη δύναμη, που κάποιες φορές έπαιρνε μυθικές διαστάσεις;

Ο ίδιος έλεγε: “Θα μείνω όρθιος. Αν δεν νικηθώ εγώ, δεν θα νικηθεί ούτε η Δημοκρατία”.

Ίσως, μια ιδέα μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, μόνο και μόνο επειδή την κρατάει ένας άνθρωπος. Ίσως, ένας άνθρωπος μπορεί να κρατηθεί ζωντανός, μόνο και μόνο επειδή πιστεύει σε μια ιδέα.

Ημέρα βαριάς ιστορικής μνήμης, λοιπόν, η σημερινή.

Ημέρα που μας δίνεται η ευκαιρία να ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν μας, να σταθούμε για λίγο σε αυτή, αλλά και σε άλλες  μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν θετικά ή αρνητικά τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας μας και να αντλήσουμε έμπνευση και δύναμη από σημαντικούς ανθρώπους που με τη στάση τους, με τη δράση τους και με την προσφορά τους σηματοδότησαν το χθες, το σήμερα και το αύριο του τόπου μας.

Όμως, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, η σημερινή ημέρα έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα που δεν πρέπει να μας διαφύγει. 
Είναι η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου και γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αυτό το φορτισμένο κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας, μια μάνα, μια μάνα που χαρακτηρίστηκε «μητέρα σύμβολο», διαδραμάτισε το δικό της ρόλο, αφήνοντας βαθύ και ανεξίτηλο αποτύπωμα.  

Δεν είναι άλλη από την Αθηνά Παναγούλη, την «κυρ' Αθηνά», όπως την έλεγαν τα οικεία της πρόσωπα. 

Αυτή η μοναδική Ελληνίδα, που λόγω της χούντας έχασε το σύζυγο της Βασίλη - το 1969 απ' τον πατρικό καημό - και τους δυο γιους της. 

Αυτή που δεν δείλιασε, δεν συμβιβάστηκε στους εκβιασμούς του φασιστικού καθεστώτος, αλλά μόνη της - αβοήθητη έδινε κουράγιο και δύναμη στα παιδιά της να μη λυγίσουν, αλλά να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη. 

Είναι η μοναδική ελληνίδα που πήγε έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία για να κάνει απεργία πείνας και μετά από λίγες ώρες την συνέλαβαν και την οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. 
Τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγός της, για μεγάλα χρονικά διαστήματα ήταν κρατούμενοι της χούντας ή σε κατ' οίκον περιορισμό. 

Η Αθηνά Παναγούλη, αποτελεί για τις σύγχρονες Ελληνίδες μητέρες ύψιστο παράδειγμα πατριωτισμού, εφάμιλλο της Σπαρτιάτισσας μητέρας, που απαιτούσε από το στρατευμένο παιδί της ή να επιστρέψει νικητής ή σε άλλη περίπτωση νεκρός πάνω στην ασπίδα του.
Για όλες τις μαρτυρικές μανάδες λοιπόν... Από την Αθηνά ως την Μάγδα Φύσσα, πόσο αίμα, πόσος πόνος, πόσα δάκρυα στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία μας! 

Με τον εχθρό πάντα να είναι ο ίδιος: Ο φασισμός. Ο φασισμός που δυστυχώς είναι παρών σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, που θα έπρεπε να έχει ξεχαστεί στο πικρό παρελθόν και που για ακόμα μια φορά απειλεί. 

Μοναδικά παραδείγματα έμπνευσης και στάσης ζωής αυτές οι μάνες, η Αθηνά και η Μάγδα, για όλους και όλες εμάς στη διαρκή προσπάθεια που κάνουμε να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο αύριο, σε μια χώρα που θα σέβεται τους πολίτες της και τα δικαιώματά τους και θα ορθώνει φραγμούς σε κάθε φασιστική και ρατσιστική απειλή, σε μια Ευρώπη που οι λαοί της θα ορίζουν τη μοίρα τους, σε ένα κόσμο ειρηνικό και αλληλέγγυο.

Μοναδική πηγή ελπίδας, σε αυτή την κρίσιμη, μεταβατική εποχή, που η πολιτική αβεβαιότητα, δείχνει να κυριαρχεί, που η χώρα μας βρίσκεται στο στόχαστρο των διεθνών οικονομικών κέντρων, που o λαός μας καλείται να σηκώσει δυσβάστακτα βάρη.

Πιο επίκαιρο από ποτέ είναι σήμερα το πνεύμα του αγωνιστή της δημοκρατίας Αλέκου Παναγούλη, που συμπυκνώνεται στην ασυμβίβαστη θέληση για αντίσταση στους δυνάστες, στη θυσία για τον συνάνθρωπο, στην αυταπάρνηση και στην προσήλωση στο στόχο, στην εμμονή στην αλήθεια, στο άκαμπτο φρόνημα και στην αγωνιστική διάθεση.

Με οδηγό αυτό το πνεύμα, μπορούμε να αναδείξουμε την ελπίδα και να χαράξουμε εμείς το μονοπάτι που θα οδηγήσει τη χώρα και το λαό μας εκεί που πραγματικά μας αξίζει. 

Έχουμε πλέον την εμπειρία και τη γνώση, αλλά κυρίως την ευθύνη να το κάνουμε.-

Με υπόσταση απέναντι στα ανυπόστατα 

Με αφορμή δημοσιεύματα και ανυπόστατες διαδόσεις των τελευταίων μηνών που με θέλουν να εντάσσομαι σε ψηφοδέλτια πολιτικών κομμάτων στις επερχόμενες εκλογές, θα ήθελα να δηλώσω ξεκάθαρα και απερίφραστα τα εξής: 

Δεν έχω πραγματοποιήσει καμία συζήτηση με κανένα κόμμα και δεν προτίθεμαι, ούτε θα ενταχθώ σε κάποιο πολιτικό φορέα ως υποψήφια βουλεύτρια στις επερχόμενες εκλογές. 

Είμαι πολιτικοποιημένη από πολύ μικρή ηλικία, ασχολούμαι με τα κοινά από την εφηβεία μου και τα τελευταία χρόνια το πράττω από τη θέση της Δημάρχου με ειλικρινές ενδιαφέρον, ανιδιοτέλεια και πίστη στο κοινό συμφέρον και την πόλη του Αγ. Δημητρίου. 

Πιστεύω ακράδαντα πως οι άνθρωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα πρέπει να είναι πολιτικοποιημένοι. Οι Δήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι και τα στελέχη θα πρέπει να έχουν το θάρρος και να παίρνουν πολιτικές θέσεις και αποφάσεις, να εκφράζουν με παρρησία την πολιτική τους γνώμη και να την υποστηρίζουν. Οι αποστασιοποιημένες πολιτικά συμπεριφορές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι απολιτίκ στάσεις, που είναι πολύ μόδα, θεωρώ πως είναι επικίνδυνες στις μέρες μας. 

Οι Δήμαρχοι πρέπει να είναι ακομμάτιστοι μεν, πολιτικοποιημένοι δε, πρωτίστως σε μια χώρα που η εμφάνιση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής και ο κίνδυνος επικράτησης ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, θέτουν σε καθημερινό κίνδυνο τα δικαιώματα των πολιτών όλων των κατηγοριών, των εργαζόμενων, των αδύναμων, των προσφύγων, των ηλικιωμένων, των μεταναστών, των διαφορετικών.  

Όλοι εμείς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση –τον θεσμό που νομοτελειακά στέκεται δίπλα στον πολίτη- οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε τον άνθρωπο, να δρούμε υπέρ του, για το συμφέρον του, να μαχόμαστε γι’ αυτόν όταν αδικείται με κάθε μέσο που η δημοκρατία μας δίνει. Γιατί οι πόλεις πρέπει να ανήκουν στους ανθρώπους και το περιβάλλον και σε αυτή τη συνθήκη δεν χωράνε συμφέροντα ούτε κομματικές αγκυλώσεις.  

"Τοπική Αυτοδιοίκηση και Κοινωνική πολιτική. Φιλανθρωπία ή κίνητρο ενεργοποίησης;" 

Τα τελευταία πολύ δύσκολα χρόνια που αποτελούν και τον πυρήνα της οικονομικής κρίσης που βασανίζει τη χώρα,  η Τοπική Αυτοδιοίκηση κλήθηκε να αντιμετωπίσει, πρωτοφανείς, θλιβερές και ταυτόχρονα πολύ επείγουσες καταστάσεις ακραίας φτώχειας και ανέχειας. 

Υπήρξαν, υπάρχουν και αντιμετωπίζονται από τους Δήμους καθημερινά, περιστατικά πολιτών που έχασαν το δικαίωμα στην εργασία, μονογονεϊκών οικογενειών χωρίς επιδόματα ή οικονομικο-κοινωνική υποστήριξη, εξαθλιωμένων μεταναστών ή προσφύγων, μοναχικών ηλικιωμένων και ανήμπορων ατόμων, ανδρών και γυναικών σε εξάρτηση ή ΑΜΕΑ χωρίς επιδόματα και χωρίς φροντιστές, κακοποιημένων γυναικών με παιδιά…

Δεν ισχυρίζεται κανείς πως παρόμοιες καταστάσεις δεν υπήρχαν και στο παρελθόν, όμως όσο η οικονομική κρίση εντείνεται και βαθαίνει, αυτά τα περιστατικά αυξάνονται δραματικά. 

Και ενώ τα χρόνια προ κρίσης οι ΟΤΑ απέκτησαν -από ευρωπαϊκές κυρίως χρηματοδοτήσεις- κάποιες σχετικά διευρυμένες αρμοδιότητες σε θέματα κοινωνικής πολιτικής αναπτύσσοντας ένα πλέγμα κοινωνικών υπηρεσιών όπως ΚΑΠΗ και Παιδικούς Σταθμούς, σήμερα παρατηρούμε Δήμους σε όλη την Επικράτεια να αποτελούν ουσιαστικά τους κύριους εκφραστές του κοινωνικού κράτους.  

Στην πόλη του Αγ. Δημητρίου που η ανθρωπογεωγραφία της αποτελείται ως επί το πλείστον από λαϊκά στρώματα, βιοτεχνών και εργατών που σφυροκοπήθηκαν άγρια από την κρίση, τα αντανακλαστικά του Δήμου ήταν άμεσα. Γι’ αυτό και αξιοποιήθηκαν πολύ γρήγορα όλα τα χρηματοδοτικά εργαλεία, καθώς με τη μείωση της χρηματοδότησης των ΟΤΑ από το Κράτος (έως και 60%), δεν θα υπήρχε ούτε η δυνατότητα συνέχισης των υπαρχόντων κοινωνικών δομών, πόσο μάλλον η δημιουργία νέων.  

Για  την αντιμετώπιση του έντονου και πολυπαραγοντικού χαρακτήρα  της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού που απορρέουν από αυτήν, οι ΟΤΑ ως φορείς έκφρασης του κοινωνικού κράτους, οφείλουν να ασκούν αντίστοιχες πολιτικές κοινωνικής ένταξης και ενεργοποίησης. 

Οι πολιτικές αυτές ενσωματώνουν ένα ανάλογο πλέγμα πολυδιάστατων δράσεων και παρεμβάσεων που απευθύνονται στις επωφελούμενες ομάδες του πληθυσμού που απειλούνται ή αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Με τις δράσεις αυτές, καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια από ειδικούς της ψυχοκοινωνικής υγείας προκειμένου να εμπλέκουν τους ωφελούμενους στις ανάγκες της πόλης, να αξιοποιούνται οι δεξιότητές τους και ο διαθέσιμος χρόνος τους προς όφελος της τοπικής κοινωνίας, να τους ενεργοποιούν και να τους παρακινούν να προσφέρουν οι ίδιοι με τη σειρά τους, σε άλλους που μπορεί να έχουν ανάγκη. 

Οι πρόσφατα εγκεκριμένες Κοινωνικές Δομές για το Δήμο Αγ. Δημητρίου, Κοινωνικό Συσσίτιο, Κοινωνικό Παντοπωλείο, Κοινωνικό Φαρμακείο και Κέντρο Κοινότητας, που θα αποτελέσουν και το διάδοχο τριετές σχήμα των κοινωνικών δομών της προηγούμενης διαχειριστικής περιόδου του ΕΣΠΑ, φιλοδοξούν να παρέχουν στα ωφελούμενα άτομα, ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να ανακάμψουν και να επανενταχθούν ως ισότιμα μέλη στην κοινωνικοοικονομική ζωή της πόλης.

Και αυτό γιατί οι παροχές σε είδος ή χρήμα είναι  βεβαίως ζωτικής σημασίας, αλλά κρύβουν «παγίδα φτώχειας» αν δεν συνδυαστούν με υπηρεσίες ενεργοποίησης. Υπηρεσίες που θα πάψουν να θεωρούνται “φιλανθρωπία” από την πλευρά των Δήμων, οι οποίες θα είναι ικανές να προσφέρουν στους ωφελούμενους όλα τα απαραίτητα εφόδια ώστε να μπορέσουν «να σταθούν στα πόδια τους» και να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες και τα προβλήματα του περιβάλλοντος τους.   
Εξάλλου, οι συγκεκριμένες πολιτικές εναρμονίζονται απόλυτα με το στόχο της κοινωνικής συνοχής, ο οποίος τα τελευταία χρόνια αποτελεί και κεντρική στρατηγική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. 

Ταυτόχρονα όμως και σε δεύτερο επίπεδο, η άσκηση της κοινωνικής πολιτικής δεν έχει ως μοναδικό αποδέκτη τους ωφελούμενους. Κάθε Δήμος οφείλει να εμπλέκει, να ενεργοποιεί και να ζητά τη συμμετοχή όλων των πολιτών, της εκπαιδευτικής κοινότητας, της επιχειρηματικής κοινότητας, των νέων, των κοινωνικών φορέων, των συλλόγων και των σωματείων, σε εθελοντικές δράσειςς προσφοράς ειδών ή υπηρεσιών. 

Γιατί όπως τελικά έχει αποδειχθεί έπειτα από 7 χρόνια κρίσης, ο Εθελοντισμός δυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη και προάγει τη συμμετοχή των πολιτών στην προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους, ενισχύοντας την κοινωνική συνοχή. Η έννοια του εθελοντισμού συνδέεται μεν με την ανιδιοτελή προσφορά και μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους και μεθοδολογίες, αλλά πρωτίστως συνιστά στάση ζωής και δρα θετικά και τόσο στον εθελοντή και όσο και στον αποδέκτη της προσφοράς. 

 (Άρθρο μου στην εφημερίδα Free Sunday της Κυριακής 4.12.2016) 

Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κατακλύζονται τα Μέσα με δηλώσεις, μηνύματα, ομιλίες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται –και σωστά γίνεται- πολύς “θόρυβος” για την ευαισθητοποίηση ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Με βίντεο, με καμπάνιες, με εικόνες. Τι γίνεται όμως τις ημέρες που έχει “ησυχία”; Που δεν βρίσκεται η βία ως θέμα στο Χρονολόγιό μας στο Facebook ή σε ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση. 

Ποια γυναίκα μιλάει; (αν μιλάει κάποια). Ποια ενημερώνεται; (αν ενημερώνεται κάποια). Ποια διακρίνει πως κακοποιείται; (γιατί τα όρια της κακοποίησης είναι δυσδιάκριτα και πάντα ξεκινάνε από την ψυχολογική και λεκτική βία). Ποια έχει το θάρρος να ζητήσει βοήθεια; Πόσες από εμάς παρακινούμε μια φίλη, συγγενή, γνωστή ή  γειτόνισσα που κακοποιείται να ζητήσει βοήθεια; Πως καταλαβαίνουμε ότι μια γυναίκα στον κύκλο μας κακοποιείται; 

Μελετώντας τα συνολικά στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε αυτές τις μέρες η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων από τις κλήσεις στην Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 για τα τελευταία 5 χρόνια, δεν μπορούν μερικά από τα ποσοστά να μας αφήσουν αδιάφορες και αδιάφορους.  

Τα τελευταία 5 χρόνια λειτουργίας του το 15900 δέχτηκε 26.548 κλήσεις και 346 ηλεκτρονικά μηνύματα. Από αυτές τις κλήσεις και μηνύματα, θεωρώ πως τα πιο σημαντικά στατιστικά στοιχεία που προκύπτουν αφορούν στο μορφωτικό επίπεδο, την εργασιακή κατάσταση και την ηλικία των κακοποιημένων γυναικών. Αφού, τα μεγαλύτερα ποσοστά των γυναικών (που απάντησαν σε ερώτηση για τις παραπάνω κατηγορίες), αφορούν σε: 

- Απόφοιτες ή τελειόφοιτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (12%)
- Απασχολούμενες και αυτοαπασχολούμενες (27%)
- Από 25 έως 39 ετών (26%)

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνουμε αυτό το συνταρακτικό στοιχείο: Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, οι γυναίκες που κακοποιούνται σωματικά και ψυχολογικά είναι συνήθως γυναίκες υπεράνω πάσης υποψίας. Οι περισσότερες από αυτές είναι γυναίκες νέες, μορφωμένες, ανεξάρτητες, καταξιωμένες επαγγελματικά και κοινωνικά και πολύ δυναμικές. 

Δύο από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή μιας γυναίκας που υφίσταται βία, είναι πρώτον να το αντιληφθεί και να το συνειδητοποιήσει η ίδια, και δεύτερον να καταφέρει να μιλήσει γι’ αυτό και να κυρίως να ζητήσει βοήθεια.  Γιατί στο πλαίσιο της πατριαρχικής κοινωνίας που έχουμε μεγαλώσει, η παραδοχή της κακοποίησης, το να βγει μια γυναίκα να μιλήσει δηλαδή και να ζητήσει ουσιαστική στήριξη, αποτελεί μια διαδικασία φορτισμένη με πολλές ενοχικές δυνάμεις. 

Γνωρίζουμε πως η βία ενάντια στη γυναίκα, πάντοτε υπήρχε, σε όλες τις κοινωνίες αυτού του πλανήτη, ανά τους αιώνες. Και άλλοτε ίσως και πολύ χειρότερη. Όμως πιστεύω ακράδαντα πως στις μέρες μας το πιο ισχυρό όπλο ενάντια στη βία των γυναικών, είναι η παιδεία. Η καλλιέργεια της συνείδησης των παιδιών πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου είναι ίσοι, αλλά διαφορετικοί. Η πραγματική αποδοχή της διαφορετικότητας σε όλα της τα επίπεδα, θεωρώ πως είναι το ήμισυ του παντός για την εξάλειψη της βίας γενικότερα. 

Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 

17 Νοέμβρη 1973. 43 χρόνια μετά

Κοντεύει πια να συμπληρωθεί μισός αιώνας από την ημέρα εκείνη. 17 Νοέμβρη 1973. Η αρχή του τέλους της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Μια ημέρα σύμβολο που άφησε βαθύ αποτύπωμα στα νιάτα της εποχής εκείνης, αλλά και στις γενιές που ακολουθούν μέχρι τις μέρες μας.

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία! Μέσα στις τρεις αυτές λέξεις αποκρυσταλλώνεται το αίτημα της εξέγερσης. Μιας εξέγερσης που ξεκίνησε από το φοιτητικό κίνημα, έγινε παλλαϊκή και συντάραξε συθέμελα το χουντικό καθεστώς, που οκτώ μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1974, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εγκλημάτων και των ανομιών του.

Οι δεκαετίες κύλισαν. Η 17η Νοέμβρη έγινε ημερομηνία σύμβολο. Ορόσημο για τους κοινωνικούς αγώνες που ακολούθησαν. Επέτειος μνήμης, αλλά και έμπνευσης για κοινωνικές διεκδικήσεις, για το βάθεμα της δημοκρατίας, για την ελευθερία για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Γιορτή της νεολαίας, αφού η νεολαία ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. 
Αλλά και αφετηρία προβληματισμού και διαρκές μήνυμα προς όλες και όλους για εγρήγορση και αντίσταση σε ό, τι καταδυναστεύει τη ζωή μας σήμερα, το 2016.

Γιατί, η κάθε είδους στρατιωτική δικτατορία, ως πολίτευμα που διαχρονικά αποτελούσε εργαλείο εξυπηρέτησης αντιλαϊκών συμφερόντων, μετεξελίσσεται, ανακαλύπτει νέους τρόπους επιβολής και χειραγώγησης των λαών, αξιοποιεί καινούργιες μεθόδους επικράτησης. 
Στις μέρες μας, και μέσα από πολυσύνθετες διαδικασίες αλληλεξάρτησης των κρατών, η μέθοδος της παράνομης στρατιωτικής βίας που εφαρμοζόταν στο παρελθόν έχει πάρει τη μορφή της οικονομικής βίας, που είναι μάλιστα επενδυμένη με μια ιδιότυπη νομιμότητα.

Το ζούμε με ιδιαίτερη ένταση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση, που έχει επιφέρει ρωγμές στην εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία της χώρας και σοβαρό πλήγμα στην πορεία του λαού μας για την κοινωνική του ολοκλήρωση.

Έτσι, το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο, απευθύνεται κυρίως στις νέες και τους νέους μας και είναι μήνυμα και κάλεσμα αντίστασης:

- Στην άρνηση, τη φυγή και την παθητικότητα
- Σε ό, τι θολώνει το νου και χειραγωγεί τη σκέψη
- Στο ψέμα, την υποκρισία, την απάτη
- Σε ότι μας καταδυναστεύει και μας υποχρεώνει στη σιωπή
- Στην άκριτη αποδοχή λόγων και έργων, εικόνων και παραστάσεων, που εύσχημα διαχέονται με σκοπό τη διαμόρφωση της κοινωνικής μας συνείδησης
- Στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και τις κοινωνικές διακρίσεις κάθε είδους, που αποπροσανατολίζουν και καλύπτουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες.

Με όπλα τη γνώση και τη μόρφωση, που διευρύνουν τη σκέψη και κάνουν τον άνθρωπο τολμηρό, αυτάρκη και δημιουργικό, με στάση ζωής που θα διακρίνεται από τη δράση, τη συμμετοχή και την ενεργητικότητα, η νέα γενιά μπορεί να ζήσει σε μια πατρίδα, που θα εκπληρώνει τα όνειρά και τις προσδοκίες της.-

Σχολεία χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς 

Αγαπητοί μαθητές, αγαπητές μαθήτριες, εκπαιδευτικοί και γονείς,

Από καρδιάς θα ήθελα να σας ευχηθώ η νέα σχολική χρονιά που ξεκινά σήμερα να είναι δημιουργική και ελπιδοφόρα. Γιατί η ελπίδα είναι ίσως το πιο βασικό στοιχείο στην αντιμετώπιση όλων των δυσκολιών. Και η ελπίδα πηγάζει αποκλειστικά από τα παιδιά! Τους μαθητές της πόλης, που για ακόμα μια χρονιά θα φοιτήσουν στα σχολεία μας.
Ο Δήμος Αγ. Δημητρίου με όλα τα μέσα που διαθέτει, με τις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της Τεχνικής Υπηρεσίας, της Δ/νσης Περιβάλλοντος και των Σχολικών Επιτροπών, έχει προετοιμάσει τα σχολικά κτήρια για να υποδεχτούν τους μαθητές για ακόμη μια σχολική χρονιά. Είναι πάντοτε σε εγρήγορση για την αντιμετώπιση και επίλυση οποιουδήποτε ζητήματος προκύψει. Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην εκπαίδευση είναι καθοριστικός, αφού ασκεί την αρμοδιότητα συντήρησης των κτηριακών υποδομών και κάλυψης των λειτουργικών αναγκών των σχολείων, ούτως ώστε να μπορούν μαθητές και εκπαιδευτικοί να απολαμβάνουν ανεμπόδιστα την εκπαιδευτική διαδικασία.

Φέτος, είχα τη χαρά να παραβρεθώ στον αγιασμό του Ειδικού Νηπιαγωγείου & Δημοτικού, παρουσία της Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ κ. Φώφης Γεννηματά, αλλά και στο Ειδικό Γυμνάσιο και στη συνέχεια στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης & Κατάρτισης. Είμαστε υπερήφανοι που στην πόλη του Αγ. Δημητρίου έχουμε το κεκτημένο προνόμιο να υπάρχουν σχολεία όλων των βαθμίδων της Ειδικής Αγωγής. Αναγνωρίζουμε και πιστεύουμε στα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και κυρίως στο ισότιμο δικαίωμά τους στην εκπαίδευση, την κατάρτιση, τις επιλογές και την αξιοπρέπεια ως ίσα μέλη της κοινωνίας και θα αγωνιζόμαστε πάντα για τη βελτίωση της διαβίωσής τους στην πόλη.


Το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι πρωταρχικό και αναφαίρετο. Έχει κατακτηθεί μέσα στους αιώνες, με αγώνες. Και αυτοί οι αγώνες δεν πρέπει να σταματάνε ποτέ αν θέλουμε η κοινωνία μας να είναι βιώσιμη, ελεύθερη και να ευημερεί. Ως Διοίκηση του Δήμου και ως άνθρωποι στηρίζουμε τις ίσες ευκαιρίες και το σεβασμό στη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου, αξίες που πασχίζουμε να ενσωματώνουμε σε όλες μας τις δραστηριότητες ως Δήμος, στοχεύοντας στην εξάλειψη των διακρίσεων. 
Για ακόμη μια φορά, καλή και δημιουργική σχολική χρονιά!