Για τη Γυναίκα πρόσφυγα

Για την Ημέρα της Γυναίκας, τόσα χρόνια, μοιάζει να έχουμε προλάβει να πούμε τα πάντα. 

Έχουμε πανηγυρίσει για την υπογραφή της χάρτας της Ισότητας, έχουμε διοργανώσει εκδηλώσεις, έχουμε βροντοφωνάξει τα μηνύματά μας ενάντια στη βία κατά των γυναικών, έχουμε προσπαθήσει να προστατεύσουμε με κοινωνικές δομές τη γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, που υφίσταται βία σωματική, ψυχολογική ή κοινωνική λόγω της ανεργίας.
 
Η αλήθεια είναι πως παρ’ όλες τις τεράστιες προσπάθειες που έχουν καταβληθεί μέχρι σήμερα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση ή από άλλους Φορείς και Οργανώσεις, υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν.
Η σημερινή κατάσταση με τους συνεχείς πολέμους στη Μέση Ανατολή, την απελπιστική κατάσταση στη Συρία και την τρέχουσα αναταραχή στη Βόρεια Αφρική μπορεί πολύ εύστοχα να περιγράψει την πλήρη αποσύνδεση του κόσμου που ζούμε από αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε Κοινωνική Δικαιοσύνη. Η καθημερινή μας εμπειρία από τις εικόνες των προσφυγικών ροών, από τις γυναίκες που περιπλανώνται στα χώματα της Ευρώπης μόνες, άρρωστες, φοβισμένες, με τα παιδιά στην αγκαλιά και τα βρέφη στα στήθη, είναι εικόνες που μόνο ντροπή προκαλούν.

Όταν, ως εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο της γυναίκας - πρόσφυγα, να κοιτάξουμε στα μάτια  εκείνες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, ενώ στην ουσία δεν έχουμε τίποτα να τους πούμε για να απαλύνουμε το δράμα τους, τότε συνειδητοποιούμε πως το τρένο για τα δικαιώματα των γυναικών έχει πια χαθεί. Και αυτό είναι μια σκληρή παραδοχή.

Δυστυχώς, η αλήθεια της καθημερινότητας αυτών των πρώτων μηνών του 2016, βάζει σε δεύτερη μοίρα τον αγώνα για Ισότητα, για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος, στην εκπαίδευση, στην ελεύθερη βούληση της Γυναίκας. Αντιθέτως, φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη να βροντοφωνάξουμε για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά της επιβίωσης, της σίτισης, της αξιοπρέπειας της ύπαρξης μέσα από την ελευθερία. 

Τα βήματα που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια, σήμερα κινδυνεύουν να μοιάζουν μάταια.
Για το λόγο αυτό πρέπει να αντιληφθούμε όλοι και όλες, από θέσεις ευθύνης ή μη, άμεσα, πριν η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη, πως όσο πιο άνισος κι αν δείχνει πως είναι ο αγώνας για τις περισσότερες Γυναίκες του 21ου αιώνα στη διεκδίκηση των βασικών τους  δικαιωμάτων, τόσο περισσότερο πρέπει εμείς οι ελεύθερες, οι μη ξενιτεμένες, που έχουμε πρόσβαση όχι μόνο στην εκπαίδευση και την εργασία, αλλά και σε νερό και φαγητό, να τους δανείζουμε τις φωνές μας, να ταυτιζόμαστε μαζί τους, να νιώθουμε τις ανάγκες τους και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτές. 

Κυριότερα όμως, να μάθουμε στα παιδιά, τα κορίτσια και τα αγόρια της χώρας μας να κάνουν το ίδιο. 

Τότε, ίσως και να ζωντανέψει ξανά η ελπίδα...