Για την 21η Απριλίου. Τη μαύρη επέτειο. 

Με αφορμή ένα θλιβερό περιστατικό, αυτό του θανάτου ενός συμπολίτη μας, θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις που αφορούν στη σημερινή επάρατο επέτειο της επι-βολής της χούντας. 

Την προηγούμενη εβδομάδα πληροφορήθηκα το θάνατο ενός, άγνωστου για μένα μέχρι τότε, συμπολίτη μας και κάτοικο της πόλης μας, του Ηλία Οικονομάκη. Η ακόμα πιο θλιβερή ιστορία που συνόδευε την είδηση του θανάτου του (με τον τρόπο που ένας οποιοσδήποτε θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου είναι θλιβερός) με συντάραξε. 

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που τη νύχτα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, προερχόμενος από το εργατικό κίνημα που πλαισίωσε τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, και ευρισκόμενος στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων, πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από τους αστυνομικούς του καθεστώτος. Πυροβολήθηκε στην κοιλιακή χώρα, με το βλήμα να του διαπερνά τα σωθικά, περισσότερο όμως την ψυχή, αφού η ζωή του δεν θα ξαναγινόταν ποτέ η ίδια. 

Πότε δεν κατάφερε να ξεπεράσει μέσα του την «πληγή».  Έκτοτε υπήρξε ένας άν-θρωπος που έπειτα από αυτό το συγκλονιστικό συμβάν του πυροβολισμού από το καθεστώς της χούντας, έφερε για μια ολόκληρη ζωή μέσα του το τίμημα της βούλησής του να παλέψει, να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει τη Δημοκρατία. 

Σαράντα τρία χρόνια μετά, η έννοια της Δημοκρατίας νιώθω πως δεν ανήκει πια στα κεκτημένα. Όχι τυπικά και από την άποψη του καθεστώτος, αλλά στην ουσία της. 

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τη Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση που μέρα με την μέρα φαντάζει μακρινό παρελθόν με τα σύννεφα της ξενοφοβίας, του συντηρητισμού και των ακραίων πολιτικών απόψεων να εξαπλώνονται;

Από τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, όπου η οικονομική κρίση και οι κυβερνητικές πολιτικές των μνημονίων ως επακόλουθο αυτής, έχουν οδηγήσει μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας στην εξαθλίωση χωρίς καμία πια ελπίδα να φαίνεται στον ορίζοντα; 

Την περίοδο της Χούντας τα πράγματα ήταν πιο σκληρά, όμως ο εχθρός ήταν ορατός, πιο εύκολα αντιληπτός, είχε ταυτότητα και διεύθυνση και η συσπείρωση απέναντί του ενείχε το συνεκτικό ιστό ενός οράματος που ενέπνεε τους νέους και τις νέες και διατηρούσε ζωντανή την ελπίδα για μια κοινωνία προόδου, αλληλεγγύης, για μια χώρα αξιοπρέπειας και -επιτέλους- δικαιοσύνης. 

Σήμερα, νιώθω βαθιά μέσα μου πως αξίες που λανθασμένα νομίσαμε αυτονόητες και κεκτημένες: η Δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου, η ανεξιθρησκεία, η κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, η αυτοδιάθεση του σώματος ή η ελευθερία στις σεξουαλικές προτιμήσεις, διακυβεύονται. 

Ξαναμπαίνουν στο τραπέζι του διαλόγου σαν να μην χύθηκε ποτέ τόσο άδικο αίμα για τη διεκδίκησή τους. 

Κι αυτό μου φαίνεται παράλογο, έχοντας φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως σιγά σιγά οδηγούμαστε σε τέτοιες καταστάσεις, που αρχίζει πραγματικά και γίνεται επικίνδυνο. Τα περιστατικά ακραίου συντηρητισμού στους νέους ανθρώπους, που φα-νερά ή κρυφά υποστηρίζουν το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, πολύ περισσότερο σήμερα που ζούμε και την πρωτοφανή κρίση του προσφυγικού ζητήματος.  


Θέλω τόσο πολύ να εξηγήσω στους συμπολίτες μου αυτούς πως 
η συνοχή, 
η αλληλεγγύη, 
η αδιάλειπτη διεκδίκηση καλύτερης δημοκρατίας μέσα στην δημοκρατία, 
το δικαίωμα στην ελευθερία, τη γνώμη και τη σκέψη 
και η διαρκής μάχη για καλύτερη ζωή είναι,

και θα είναι ΠΑΝΤΑ αλήθειες ικανές να μας “σώσουν” σε κάθε δύσκολη περίοδο.