Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι

Πριν λίγες μέρες, στις 21 Μάρτη, ήταν η Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Ρατσισμό όμως και φυλετική βία δείχνει η τελευταία έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την χώρα μας. 

Με την άνοδο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η Ελλάδα «έχει βιώσει μια απότομη αύξηση της ρατσιστικής βίας τα τελευταία χρόνια», η οποία έχει δημιουργήσει ένα «κλίμα φυλετικού μίσους και φόβου έναντι του οποίου δεν έχει γίνει τίποτα για πάρα πολύ καιρό», αναφέρουν οι ειδικοί της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI). 

Και φυσικά ούτε τυχαίο γεγονός είναι ούτε πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα.
Οι συνθήκες για την σημερινή έξαρση της βίας και τα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας, διαμορφώθηκαν αργά αλλά σταθερά πολύ πιο πριν. Τότε δηλαδή που η περίοδος της επίπλαστης ευημερίας βασίστηκε και στο φτηνό εργατικό δυναμικό, που στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν μετανάστες από διαφορετικές χώρες αφού και η ανάγκη τους για επιβίωση μείωνε τις απαιτήσεις τους για αξιοπρεπή μεροκάματα. Έτσι το κέρδος από την εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων ήταν μεγαλύτερο. Για να παραμένουν μικρές οι απαιτήσεις τους, εξυπηρετούσε οι άνθρωποι αυτοί να είναι παράνομοι, χωρίς χαρτιά και δικαιώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ξένοι εργάτες στην Μανωλάδα,  γεγονός που αν και αποκαλύφθηκε πρόσφατα μαρτυρά μια πραγματικότητα που ήταν κοινό μυστικό χρόνια πριν σε πολλά μέρη της χώρας.

Την περίοδο της κρίσης ήταν πολύ εύκολο πλέον, με την εκμετάλλευση από την Χρυσή Αυγή της φτωχοποίησης όλο και μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, να βρει πρόσφορο έδαφος το ρατσιστικό μίσος και η ξενοφοβία αφού και ο «ξένος» ήταν το εύκολο θύμα και παρουσιαζόταν ως ο υπεύθυνος για τα μεροκάματα που σιγά σιγά ευτελίζονταν ή εξαφανίζονταν. 

Επίσης τα τελευταία χρόνια η χώρα δέχεται ένα μεγάλο κύμα προσφύγων, κυρίως θύματα του πολέμου από την Συρία αλλά και από άλλες εμπόλεμες περιοχές αλλά και φτωχότερες χώρες.
Ο «ξένος» λοιπόν, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας του πολέμου σε μια ρημαγμένη χώρα, που ο ρατσισμός είχε βρει τις κατάλληλες συνθήκες για ν’ αναπτύξει την ρητορεία του, φυλακίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες, που όμως βαφτίζονται χώροι «φιλοξενίας». 
Η πολιτική αυτή βέβαια της στέρησης ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία και η αξιοπρεπής διαβίωση των μεταναστών είναι φανερό ότι δεν πρόσφερε σε μας τους Έλληνες καλύτερες μέρες. Αντίθετα, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός ενισχύθηκαν, ενώ επιθέσεις με φυλετικά και ομοφοβικά χαρακτηριστικά αυξήθηκαν και συχνά έμειναν ατιμώρητες. 

Το καθεστώς των στρατοπέδων και της μη απόδοσης δικαιωμάτων σε μετανάστες και  πρόσφυγες, γεγονός για το οποίο η Ελλάδα έχει καταδικαστεί με τεράστια πρόστιμα, με τις αποφάσεις της πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης παίρνει τέλος. Το νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει σοβαρές αλλαγές που διορθώνουν αδικίες χρόνων. Μία απ’ αυτές είναι και η απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά, που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη χώρα.
Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι πρόβλημα. Το μίσος είναι... και ότι υπάρχει μόνο μια επικίνδυνη μειονότητα: οι ρατσιστές!

Οι άνθρωποι είναι από μόνοι τους ένας πλούτος, είναι αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο. 

Είναι ανάγκη να χτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης για αξιοπρεπή ζωή για όλους χωρίς διακρίσεις. Να στείλουμε το μήνυμα ότι δεν θα επιτρέψουμε να γυρίσει ο χρόνος πίσω σε αντιλήψεις εκφασισμού της κοινωνίας και ότι η διαφορετικότητα του καθενός είναι σεβαστή από όλους.
Κι ας αναρωτηθούμε ποια μπορεί να είναι η απάντησή μας στο σύνθημα του τοίχου… "Οι  Παππούδες  Μας  Πρόσφυγες,  Οι   Γονείς  Μας  Μετανάστες  Εμείς  Ρατσιστές ;”