"Τοπική Αυτοδιοίκηση και Κοινωνική πολιτική. Φιλανθρωπία ή κίνητρο ενεργοποίησης;" 

Τα τελευταία πολύ δύσκολα χρόνια που αποτελούν και τον πυρήνα της οικονομικής κρίσης που βασανίζει τη χώρα,  η Τοπική Αυτοδιοίκηση κλήθηκε να αντιμετωπίσει, πρωτοφανείς, θλιβερές και ταυτόχρονα πολύ επείγουσες καταστάσεις ακραίας φτώχειας και ανέχειας. 

Υπήρξαν, υπάρχουν και αντιμετωπίζονται από τους Δήμους καθημερινά, περιστατικά πολιτών που έχασαν το δικαίωμα στην εργασία, μονογονεϊκών οικογενειών χωρίς επιδόματα ή οικονομικο-κοινωνική υποστήριξη, εξαθλιωμένων μεταναστών ή προσφύγων, μοναχικών ηλικιωμένων και ανήμπορων ατόμων, ανδρών και γυναικών σε εξάρτηση ή ΑΜΕΑ χωρίς επιδόματα και χωρίς φροντιστές, κακοποιημένων γυναικών με παιδιά…

Δεν ισχυρίζεται κανείς πως παρόμοιες καταστάσεις δεν υπήρχαν και στο παρελθόν, όμως όσο η οικονομική κρίση εντείνεται και βαθαίνει, αυτά τα περιστατικά αυξάνονται δραματικά. 

Και ενώ τα χρόνια προ κρίσης οι ΟΤΑ απέκτησαν -από ευρωπαϊκές κυρίως χρηματοδοτήσεις- κάποιες σχετικά διευρυμένες αρμοδιότητες σε θέματα κοινωνικής πολιτικής αναπτύσσοντας ένα πλέγμα κοινωνικών υπηρεσιών όπως ΚΑΠΗ και Παιδικούς Σταθμούς, σήμερα παρατηρούμε Δήμους σε όλη την Επικράτεια να αποτελούν ουσιαστικά τους κύριους εκφραστές του κοινωνικού κράτους.  

Στην πόλη του Αγ. Δημητρίου που η ανθρωπογεωγραφία της αποτελείται ως επί το πλείστον από λαϊκά στρώματα, βιοτεχνών και εργατών που σφυροκοπήθηκαν άγρια από την κρίση, τα αντανακλαστικά του Δήμου ήταν άμεσα. Γι’ αυτό και αξιοποιήθηκαν πολύ γρήγορα όλα τα χρηματοδοτικά εργαλεία, καθώς με τη μείωση της χρηματοδότησης των ΟΤΑ από το Κράτος (έως και 60%), δεν θα υπήρχε ούτε η δυνατότητα συνέχισης των υπαρχόντων κοινωνικών δομών, πόσο μάλλον η δημιουργία νέων.  

Για  την αντιμετώπιση του έντονου και πολυπαραγοντικού χαρακτήρα  της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού που απορρέουν από αυτήν, οι ΟΤΑ ως φορείς έκφρασης του κοινωνικού κράτους, οφείλουν να ασκούν αντίστοιχες πολιτικές κοινωνικής ένταξης και ενεργοποίησης. 

Οι πολιτικές αυτές ενσωματώνουν ένα ανάλογο πλέγμα πολυδιάστατων δράσεων και παρεμβάσεων που απευθύνονται στις επωφελούμενες ομάδες του πληθυσμού που απειλούνται ή αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Με τις δράσεις αυτές, καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια από ειδικούς της ψυχοκοινωνικής υγείας προκειμένου να εμπλέκουν τους ωφελούμενους στις ανάγκες της πόλης, να αξιοποιούνται οι δεξιότητές τους και ο διαθέσιμος χρόνος τους προς όφελος της τοπικής κοινωνίας, να τους ενεργοποιούν και να τους παρακινούν να προσφέρουν οι ίδιοι με τη σειρά τους, σε άλλους που μπορεί να έχουν ανάγκη. 

Οι πρόσφατα εγκεκριμένες Κοινωνικές Δομές για το Δήμο Αγ. Δημητρίου, Κοινωνικό Συσσίτιο, Κοινωνικό Παντοπωλείο, Κοινωνικό Φαρμακείο και Κέντρο Κοινότητας, που θα αποτελέσουν και το διάδοχο τριετές σχήμα των κοινωνικών δομών της προηγούμενης διαχειριστικής περιόδου του ΕΣΠΑ, φιλοδοξούν να παρέχουν στα ωφελούμενα άτομα, ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να ανακάμψουν και να επανενταχθούν ως ισότιμα μέλη στην κοινωνικοοικονομική ζωή της πόλης.

Και αυτό γιατί οι παροχές σε είδος ή χρήμα είναι  βεβαίως ζωτικής σημασίας, αλλά κρύβουν «παγίδα φτώχειας» αν δεν συνδυαστούν με υπηρεσίες ενεργοποίησης. Υπηρεσίες που θα πάψουν να θεωρούνται “φιλανθρωπία” από την πλευρά των Δήμων, οι οποίες θα είναι ικανές να προσφέρουν στους ωφελούμενους όλα τα απαραίτητα εφόδια ώστε να μπορέσουν «να σταθούν στα πόδια τους» και να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες και τα προβλήματα του περιβάλλοντος τους.   
Εξάλλου, οι συγκεκριμένες πολιτικές εναρμονίζονται απόλυτα με το στόχο της κοινωνικής συνοχής, ο οποίος τα τελευταία χρόνια αποτελεί και κεντρική στρατηγική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. 

Ταυτόχρονα όμως και σε δεύτερο επίπεδο, η άσκηση της κοινωνικής πολιτικής δεν έχει ως μοναδικό αποδέκτη τους ωφελούμενους. Κάθε Δήμος οφείλει να εμπλέκει, να ενεργοποιεί και να ζητά τη συμμετοχή όλων των πολιτών, της εκπαιδευτικής κοινότητας, της επιχειρηματικής κοινότητας, των νέων, των κοινωνικών φορέων, των συλλόγων και των σωματείων, σε εθελοντικές δράσειςς προσφοράς ειδών ή υπηρεσιών. 

Γιατί όπως τελικά έχει αποδειχθεί έπειτα από 7 χρόνια κρίσης, ο Εθελοντισμός δυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη και προάγει τη συμμετοχή των πολιτών στην προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους, ενισχύοντας την κοινωνική συνοχή. Η έννοια του εθελοντισμού συνδέεται μεν με την ανιδιοτελή προσφορά και μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους και μεθοδολογίες, αλλά πρωτίστως συνιστά στάση ζωής και δρα θετικά και τόσο στον εθελοντή και όσο και στον αποδέκτη της προσφοράς. 

 (Άρθρο μου στην εφημερίδα Free Sunday της Κυριακής 4.12.2016) 

Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κατακλύζονται τα Μέσα με δηλώσεις, μηνύματα, ομιλίες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται –και σωστά γίνεται- πολύς “θόρυβος” για την ευαισθητοποίηση ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Με βίντεο, με καμπάνιες, με εικόνες. Τι γίνεται όμως τις ημέρες που έχει “ησυχία”; Που δεν βρίσκεται η βία ως θέμα στο Χρονολόγιό μας στο Facebook ή σε ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση. 

Ποια γυναίκα μιλάει; (αν μιλάει κάποια). Ποια ενημερώνεται; (αν ενημερώνεται κάποια). Ποια διακρίνει πως κακοποιείται; (γιατί τα όρια της κακοποίησης είναι δυσδιάκριτα και πάντα ξεκινάνε από την ψυχολογική και λεκτική βία). Ποια έχει το θάρρος να ζητήσει βοήθεια; Πόσες από εμάς παρακινούμε μια φίλη, συγγενή, γνωστή ή  γειτόνισσα που κακοποιείται να ζητήσει βοήθεια; Πως καταλαβαίνουμε ότι μια γυναίκα στον κύκλο μας κακοποιείται; 

Μελετώντας τα συνολικά στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε αυτές τις μέρες η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων από τις κλήσεις στην Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 για τα τελευταία 5 χρόνια, δεν μπορούν μερικά από τα ποσοστά να μας αφήσουν αδιάφορες και αδιάφορους.  

Τα τελευταία 5 χρόνια λειτουργίας του το 15900 δέχτηκε 26.548 κλήσεις και 346 ηλεκτρονικά μηνύματα. Από αυτές τις κλήσεις και μηνύματα, θεωρώ πως τα πιο σημαντικά στατιστικά στοιχεία που προκύπτουν αφορούν στο μορφωτικό επίπεδο, την εργασιακή κατάσταση και την ηλικία των κακοποιημένων γυναικών. Αφού, τα μεγαλύτερα ποσοστά των γυναικών (που απάντησαν σε ερώτηση για τις παραπάνω κατηγορίες), αφορούν σε: 

- Απόφοιτες ή τελειόφοιτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (12%)
- Απασχολούμενες και αυτοαπασχολούμενες (27%)
- Από 25 έως 39 ετών (26%)

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνουμε αυτό το συνταρακτικό στοιχείο: Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, οι γυναίκες που κακοποιούνται σωματικά και ψυχολογικά είναι συνήθως γυναίκες υπεράνω πάσης υποψίας. Οι περισσότερες από αυτές είναι γυναίκες νέες, μορφωμένες, ανεξάρτητες, καταξιωμένες επαγγελματικά και κοινωνικά και πολύ δυναμικές. 

Δύο από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή μιας γυναίκας που υφίσταται βία, είναι πρώτον να το αντιληφθεί και να το συνειδητοποιήσει η ίδια, και δεύτερον να καταφέρει να μιλήσει γι’ αυτό και να κυρίως να ζητήσει βοήθεια.  Γιατί στο πλαίσιο της πατριαρχικής κοινωνίας που έχουμε μεγαλώσει, η παραδοχή της κακοποίησης, το να βγει μια γυναίκα να μιλήσει δηλαδή και να ζητήσει ουσιαστική στήριξη, αποτελεί μια διαδικασία φορτισμένη με πολλές ενοχικές δυνάμεις. 

Γνωρίζουμε πως η βία ενάντια στη γυναίκα, πάντοτε υπήρχε, σε όλες τις κοινωνίες αυτού του πλανήτη, ανά τους αιώνες. Και άλλοτε ίσως και πολύ χειρότερη. Όμως πιστεύω ακράδαντα πως στις μέρες μας το πιο ισχυρό όπλο ενάντια στη βία των γυναικών, είναι η παιδεία. Η καλλιέργεια της συνείδησης των παιδιών πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου είναι ίσοι, αλλά διαφορετικοί. Η πραγματική αποδοχή της διαφορετικότητας σε όλα της τα επίπεδα, θεωρώ πως είναι το ήμισυ του παντός για την εξάλειψη της βίας γενικότερα. 

Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 

17 Νοέμβρη 1973. 43 χρόνια μετά

Κοντεύει πια να συμπληρωθεί μισός αιώνας από την ημέρα εκείνη. 17 Νοέμβρη 1973. Η αρχή του τέλους της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Μια ημέρα σύμβολο που άφησε βαθύ αποτύπωμα στα νιάτα της εποχής εκείνης, αλλά και στις γενιές που ακολουθούν μέχρι τις μέρες μας.

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία! Μέσα στις τρεις αυτές λέξεις αποκρυσταλλώνεται το αίτημα της εξέγερσης. Μιας εξέγερσης που ξεκίνησε από το φοιτητικό κίνημα, έγινε παλλαϊκή και συντάραξε συθέμελα το χουντικό καθεστώς, που οκτώ μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1974, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εγκλημάτων και των ανομιών του.

Οι δεκαετίες κύλισαν. Η 17η Νοέμβρη έγινε ημερομηνία σύμβολο. Ορόσημο για τους κοινωνικούς αγώνες που ακολούθησαν. Επέτειος μνήμης, αλλά και έμπνευσης για κοινωνικές διεκδικήσεις, για το βάθεμα της δημοκρατίας, για την ελευθερία για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Γιορτή της νεολαίας, αφού η νεολαία ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. 
Αλλά και αφετηρία προβληματισμού και διαρκές μήνυμα προς όλες και όλους για εγρήγορση και αντίσταση σε ό, τι καταδυναστεύει τη ζωή μας σήμερα, το 2016.

Γιατί, η κάθε είδους στρατιωτική δικτατορία, ως πολίτευμα που διαχρονικά αποτελούσε εργαλείο εξυπηρέτησης αντιλαϊκών συμφερόντων, μετεξελίσσεται, ανακαλύπτει νέους τρόπους επιβολής και χειραγώγησης των λαών, αξιοποιεί καινούργιες μεθόδους επικράτησης. 
Στις μέρες μας, και μέσα από πολυσύνθετες διαδικασίες αλληλεξάρτησης των κρατών, η μέθοδος της παράνομης στρατιωτικής βίας που εφαρμοζόταν στο παρελθόν έχει πάρει τη μορφή της οικονομικής βίας, που είναι μάλιστα επενδυμένη με μια ιδιότυπη νομιμότητα.

Το ζούμε με ιδιαίτερη ένταση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση, που έχει επιφέρει ρωγμές στην εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία της χώρας και σοβαρό πλήγμα στην πορεία του λαού μας για την κοινωνική του ολοκλήρωση.

Έτσι, το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο, απευθύνεται κυρίως στις νέες και τους νέους μας και είναι μήνυμα και κάλεσμα αντίστασης:

- Στην άρνηση, τη φυγή και την παθητικότητα
- Σε ό, τι θολώνει το νου και χειραγωγεί τη σκέψη
- Στο ψέμα, την υποκρισία, την απάτη
- Σε ότι μας καταδυναστεύει και μας υποχρεώνει στη σιωπή
- Στην άκριτη αποδοχή λόγων και έργων, εικόνων και παραστάσεων, που εύσχημα διαχέονται με σκοπό τη διαμόρφωση της κοινωνικής μας συνείδησης
- Στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και τις κοινωνικές διακρίσεις κάθε είδους, που αποπροσανατολίζουν και καλύπτουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες.

Με όπλα τη γνώση και τη μόρφωση, που διευρύνουν τη σκέψη και κάνουν τον άνθρωπο τολμηρό, αυτάρκη και δημιουργικό, με στάση ζωής που θα διακρίνεται από τη δράση, τη συμμετοχή και την ενεργητικότητα, η νέα γενιά μπορεί να ζήσει σε μια πατρίδα, που θα εκπληρώνει τα όνειρά και τις προσδοκίες της.-

Σχολεία χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς 

Αγαπητοί μαθητές, αγαπητές μαθήτριες, εκπαιδευτικοί και γονείς,

Από καρδιάς θα ήθελα να σας ευχηθώ η νέα σχολική χρονιά που ξεκινά σήμερα να είναι δημιουργική και ελπιδοφόρα. Γιατί η ελπίδα είναι ίσως το πιο βασικό στοιχείο στην αντιμετώπιση όλων των δυσκολιών. Και η ελπίδα πηγάζει αποκλειστικά από τα παιδιά! Τους μαθητές της πόλης, που για ακόμα μια χρονιά θα φοιτήσουν στα σχολεία μας.
Ο Δήμος Αγ. Δημητρίου με όλα τα μέσα που διαθέτει, με τις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της Τεχνικής Υπηρεσίας, της Δ/νσης Περιβάλλοντος και των Σχολικών Επιτροπών, έχει προετοιμάσει τα σχολικά κτήρια για να υποδεχτούν τους μαθητές για ακόμη μια σχολική χρονιά. Είναι πάντοτε σε εγρήγορση για την αντιμετώπιση και επίλυση οποιουδήποτε ζητήματος προκύψει. Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην εκπαίδευση είναι καθοριστικός, αφού ασκεί την αρμοδιότητα συντήρησης των κτηριακών υποδομών και κάλυψης των λειτουργικών αναγκών των σχολείων, ούτως ώστε να μπορούν μαθητές και εκπαιδευτικοί να απολαμβάνουν ανεμπόδιστα την εκπαιδευτική διαδικασία.

Φέτος, είχα τη χαρά να παραβρεθώ στον αγιασμό του Ειδικού Νηπιαγωγείου & Δημοτικού, παρουσία της Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ κ. Φώφης Γεννηματά, αλλά και στο Ειδικό Γυμνάσιο και στη συνέχεια στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης & Κατάρτισης. Είμαστε υπερήφανοι που στην πόλη του Αγ. Δημητρίου έχουμε το κεκτημένο προνόμιο να υπάρχουν σχολεία όλων των βαθμίδων της Ειδικής Αγωγής. Αναγνωρίζουμε και πιστεύουμε στα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και κυρίως στο ισότιμο δικαίωμά τους στην εκπαίδευση, την κατάρτιση, τις επιλογές και την αξιοπρέπεια ως ίσα μέλη της κοινωνίας και θα αγωνιζόμαστε πάντα για τη βελτίωση της διαβίωσής τους στην πόλη.


Το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι πρωταρχικό και αναφαίρετο. Έχει κατακτηθεί μέσα στους αιώνες, με αγώνες. Και αυτοί οι αγώνες δεν πρέπει να σταματάνε ποτέ αν θέλουμε η κοινωνία μας να είναι βιώσιμη, ελεύθερη και να ευημερεί. Ως Διοίκηση του Δήμου και ως άνθρωποι στηρίζουμε τις ίσες ευκαιρίες και το σεβασμό στη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου, αξίες που πασχίζουμε να ενσωματώνουμε σε όλες μας τις δραστηριότητες ως Δήμος, στοχεύοντας στην εξάλειψη των διακρίσεων. 
Για ακόμη μια φορά, καλή και δημιουργική σχολική χρονιά! 

Φθινοπωρινές Γιορτές στην πόλη 2016

Η Τέχνη στις διάφορες μορφές της θα πρωταγωνιστήσει για ένα ακόμα φθινόπωρο στην πόλη μας. 

Ο Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού & Περιβάλλοντος του Δήμου μας, μας καλεί να υποδεχτούμε το φθινόπωρο διοργανώνοντας τις “Φθινοπωρινές Γιορτές στην πόλη” με συνέπεια και αφοσίωση.  

Τι είναι αυτό όμως που κάνει τις εκδηλώσεις αυτές να έχουν τόση αποδοχή; 
Σίγουρα το ποιοτικό και ποικίλο πρόγραμμά τους, η αλληλεγγύη που εκφράζεται μέσα από τις εκδηλώσεις αφού αντί εισιτηρίου, όλοι όσοι παρευρισκόμαστε, προσφέρουμε τρόφιμα στους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη, αλλά πάνω απ’ όλα το μεράκι και η αγάπη για την πόλη και την ανάδειξή κάθε όμορφης γωνιάς της, κάθε πλατείας, πάρκου, θεάτρου, σχολείου. 

Γιατί αυτό είναι και το στοίχημα που θέλουμε να κερδίζουμε κάθε χρόνο: Την εμπλοκή των πολιτών, την αλληλεπίδρασή τους με την Τέχνη. Να τραγουδούν τα τραγούδια, να χορεύουν στους ρυθμούς, να συνεπαίρνονται από μελωδίες, να συγκινούνται από τις αφηγήσεις και να γελούν με την καρδιά τους. 

Δείτε ολόκληρο το πρόγραμμα των Φθινοπωρινών Γιορτών της πόλης 2016 στην ιστοσελίδα του Δήμου μας. 

Επίσης, για έγκυρη, γρήγορη και καθημερινή ενημέρωση μπορείτε να επισκέπτεστε τις επίσημες σελίδες στο Facebook των Φθινοπωρινών Γιορτών στην πόλη  και του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού και Περιβάλλοντος 

Ας ανταμώσουμε λοιπόν κάπου στην πόλη! 

Για τη γιορτή της παραχώρησης του Ασυρμάτου

Την Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016, γιορτάσαμε στο Δήμο μας ένα μεγάλο γεγονός. 
Την παραχώρηση του τελευταίου και ουσιαστικά ολόκληρου του χώρου του Ασυρμάτου στο Δήμο μας, την κατάκτηση μιας διεκδίκησης από την κεντρική πολιτεία 30 και πλέον χρόνων.

Η γιορτή αυτή, που αποφάσισε το Δημοτικό Συμβούλιο και που αφορούσε σε ένα σπουδαίο γεγονός, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε «κομματική φιέστα», αφού καλέσαμε τους πάντες: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, περιφέρεια, δημάρχους, φορείς και πολίτες.

Στο κάλεσμά μας αυτό, ανταποκρίθηκαν ο πρωθυπουργός της χώρας, ο αντιπρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη βουλή, βουλευτές άλλων κομμάτων, στελέχη της περιφέρειας, δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, συλλογικότητες και πολίτες από το δήμο μας και γειτονικούς δήμους.

Τις επόμενες μέρες, μια σειρά μικρόψυχων σχολίων από θιασώτες του κομματισμού στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, από ανθρώπους που σε κάθε περίπτωση προσπαθούν να αναδείξουν την αντικυβερνητική τους τοποθέτηση και από κινήσεις διαμαρτυρίας απέναντι στα αυξημένα μέτρα ασφαλείας που για πρώτη φορά πραγματικά είδαμε στο Δήμο μας, απέδειξαν ότι κάποιοι εξακολουθούν να «χάνουν το δάσος και να κοιτούν επίμονα το δένδρο», απέναντι σε ένα γεγονός που έπρεπε να αναδείξουν κυρίως, αυτό της παραχώρησης του Ασυρμάτου.

Πολύ επιγραμματικά σε ό, τι γράφτηκε αυτές τις μέρες απαντάμε:

1. Ως ανεξάρτητη από κομματικές δεσμεύσεις Δημοτική Αρχή, συνεργαστήκαμε στο παρελθόν, συνεργαζόμαστε στο παρόν και θα συνεργαζόμαστε και στο μέλλον με κάθε νόμιμη κυβέρνηση αυτής της χώρας και με όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, στην προσπάθειά μας να προωθήσουμε τα μεγάλα ζητήματα του Δήμου μας.
2. Όσον αφορά στον Ασύρματο, είχαμε ήδη δώσει στη δημοσιότητα πλήρες χρονικό των ενεργειών που έχουν γίνει τα τελευταία τριάντα χρόνια, αναφέροντας αναλυτικά τη συμβολή και τη συμμετοχή του κάθε αρμόδιου φορέα ή προσώπου στην πορεία αυτή μέχρι τη σημερινή επιτυχία.
3. Τα αυξημένα μέτρα ασφάλειας του Πρωθυπουργού, προφανώς ανήκουν στην αρμοδιότητα άλλων, χωρίς δυνατότητα δικής μας παρέμβασης. 
4. Διαφωνούμε με την προσαγωγή πολιτών, που έγινε πριν από την εκδήλωση, από «υπερβάλλοντα ζήλο» των σωμάτων ασφαλείας, για τους οποίους ζητήθηκε άμεσα να πάψει η κράτηση.
5. Καταδικάζουμε τα ανούσια φαινόμενα βανδαλισμού που παρατηρήθηκαν τόσο στο χώρο της εκδήλωσης όσο και στο δημαρχιακό μέγαρο.

Η προσπάθειά μας από εδώ και στο εξής επικεντρώνεται στην υλοποίηση της μελέτης ανάπλασης του χώρου του Ασυρμάτου, στόχος τον οποίο θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε με την ίδια νοοτροπία και λογική, διεκδικώντας τα απαιτούμενα από κάθε δυνατή πηγή.-

Για τους "Τυραννοκτόνους". Για τον Αλέκο Παναγούλη.

Η ανθρωποκτονία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου είναι μεγάλο κακό. Αποτελεί την πιο ακραία μορφή βίας γιατί αφορά στη στέρηση ζωής. 

Στον αρχαίο κόσμο η μοναδική περίπτωση που όχι μόνο δεν κατακρίθηκε αυτή η μορφή βίας, αλλά υμνήθηκε ως σπουδαία πράξη ήταν η περίπτωση του Αρμοδίου και του Αριστογείτονα που το καλοκαίρι του 514 π.Χ δολοφόνησαν τον Πεισιστρατίδη τύραννο Ίππαρχο. Ο αθηναϊκός λαός τότε όχι μόνο δεν τους τιμώρησε, αλλά τίμησε τους δύο άντρες ως τυραννοκτόνους, ως ήρωες της Δημοκρατίας και έστησε αγάλματά τους, έβαλε τη μορφή τους σε νομίσματα και τους ύμνησε ως ημίθεους. Η αρχαία Αθήνα, με το υψηλό επίπεδο πολιτισμού που διέθετε, θεώρησε την τιμωρία του τυράννου ως την ύψιστη ηρωική πράξη. Γιατί η Αθηναϊκή Δημοκρατία θεωρούσε μόνο έναν εχθρό: Την τυραννία. Και σκοπό της τη διαφύλαξη της Δημοκρατίας με κάθε τρόπο. Οπότε ακόμα και η πιο ακραία μορφή βίας, η ανθρωποκτονία αν επρόκειτο για δολοφονία τυράννου, ήταν περισσότερο από αποδεκτή πράξη. 

Γιατί το αποτέλεσμα της πράξης αυτής εξασφάλιζε τη Δημοκρατία στο λαό και τη συνέχισή της. Γι’ αυτό και το παράδειγμα των Αρμοδίου και Αριστογείτονα αποτελεί και την μοναδική περίπτωση αποδοχής της ακραίας βίας. Γι’ αυτό τιμήθηκαν, γι’ αυτό χαρακτηρίστηκαν ως πραγματικοί ήρωες. 

Σκεπτόμενη αυτά, μου ήρθε στο νου το μεγάλο ποίημα του Σεφέρη το «Επί ασπαλάθων» που αποτελεί μια καταγγελία κατά της δικτατορίας και πολύ περισσότερο ένα πρόκριμα για τη βίαιη τιμωρία που θα έπρεπε να αποδοθεί στους δικτάτορες. Το καθεστώς της ανελευθερίας προκαλούσε στον μεγάλο ποιητή έντονη δυσαρέσκεια, ο οποίος βλέποντας στο Σούνιο το θάμνο των ασπαλάθων μέσα από τον τυχαίο συνειρμό παρέπεμψε στο σχετικό απόσπασμα του Πλάτωνα για την τιμωρία που είχε επιβληθεί στον Αρδιαίο -έναν αδελφοκτόνο και πατροκτόνο τύραννο της Παμφυλίας, ο οποίος σύμφωνα με το θρύλο, μετά το θάνατό του δεν έγινε δεκτός από τον Άδη, που τον ξαναέστειλε πίσω στη γη και τιμωρήθηκε βάναυσα από τους πολίτες, δολοφονήθηκε άγρια, τον έσυραν και τον πέταξαν επάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους. Η εικόνα του τυράννου που γδέρνεται ζωντανός και κατόπιν ξεσκίζεται πάνω στα αγκάθια των ασπάλαθων, είναι εξαιρετικά βίαιη και αποκαλύπτει την ένταση της οργής που αισθάνονται ο φιλόσοφος και ο ποιητής σε μια χώρα ανελεύθερη, μη δημοκρατική.  

Από την αρχαιότητα μέχρι την σκληρή πραγματικότητα της Χούντας που βίωσε ο Σεφέρης ο Αλέξανδρος Παναγούλης έρχεται και συμπληρώνει ιστορικά το τρίπτυχο των τυραννοκτόνων.

Δεν σας κρύβω και ας ακούγεται τολμηρό, πως στο μυαλό μου και την καρδιά μου, 

οι Αρμόδιος και Αριστογείτων, ο λαός κατά Πλάτωνα και ο Παναγούλης 

κινούνται στο ίδιο ιδεολογικό, ηθικό και πολιτικό πλαίσιο: Η Τυραννία πρέπει να σταματήσει πάση θυσία και έναντι οιουδήποτε κόστους. 

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης απέτυχε. 

Το γεγονός αυτό, δεν καθιστά λιγότερο ηρωική την πράξη του. Ο Παναγούλης συνελήφθη και βασανίστηκε ανηλεώς. Η αντίσταση που επέδειξε και κυρίως ο συμβολισμός της, το μήνυμα που έδωσε σε όλον τον κόσμο είναι αυτό που έκανε την πράξη του μεγαλειώδη. Η νίκη ενάντια στο φασισμό, η νίκη ενάντια στο φόβο κάθε απολυταρχικής εξουσίας. Το μαστίγωμα του εφησυχασμού και της αποφυγής της αναμέτρησης με το άδικο, όπως αυτή φάνηκε μέσα από το άλλοθι της φυγής από την ανελεύθερη πατρίδα χωρίς πράξεις, πόσω μάλλον αντίστοιχου ηρωισμού. Αυτή ήταν η ουσία της ακραίας πράξης του, του ηρωικού του τέλους και του πνευματικού του έργου που παραμένει δείγμα αέναης νιότης.

Ο Παναγούλης αποτελεί το σύμβολο του αγώνα και του ηρωισμού της νεοελληνικής μας ιστορίας, που έχει τις ρίζες της βαθιά σε ό,τι αποτελεί τον πυρήνα της ελληνικότητας: 

Ήρωας είναι ο γενναίος. Τραγικός ήρωας είναι αυτός που ενώ γνωρίζει το τέλος του, τολμά να αγωνιστεί, να αντισταθεί και να παλέψει για κάποιο σκοπό. Για έναν σκοπό που δεν είναι μάταιος. Ελευθερία με κάθε κόστος. 

Αυτός είναι για μένα ο Αλέξανδρος Παναγούλης. 

"Επί ασπαλάθων" - Γ. Σεφέρης

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.

- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια•

τ' όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει

«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 Μαρτίου 1971 

Για την 21η Απριλίου. Τη μαύρη επέτειο. 

Με αφορμή ένα θλιβερό περιστατικό, αυτό του θανάτου ενός συμπολίτη μας, θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις που αφορούν στη σημερινή επάρατο επέτειο της επι-βολής της χούντας. 

Την προηγούμενη εβδομάδα πληροφορήθηκα το θάνατο ενός, άγνωστου για μένα μέχρι τότε, συμπολίτη μας και κάτοικο της πόλης μας, του Ηλία Οικονομάκη. Η ακόμα πιο θλιβερή ιστορία που συνόδευε την είδηση του θανάτου του (με τον τρόπο που ένας οποιοσδήποτε θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου είναι θλιβερός) με συντάραξε. 

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που τη νύχτα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, προερχόμενος από το εργατικό κίνημα που πλαισίωσε τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, και ευρισκόμενος στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων, πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από τους αστυνομικούς του καθεστώτος. Πυροβολήθηκε στην κοιλιακή χώρα, με το βλήμα να του διαπερνά τα σωθικά, περισσότερο όμως την ψυχή, αφού η ζωή του δεν θα ξαναγινόταν ποτέ η ίδια. 

Πότε δεν κατάφερε να ξεπεράσει μέσα του την «πληγή».  Έκτοτε υπήρξε ένας άν-θρωπος που έπειτα από αυτό το συγκλονιστικό συμβάν του πυροβολισμού από το καθεστώς της χούντας, έφερε για μια ολόκληρη ζωή μέσα του το τίμημα της βούλησής του να παλέψει, να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει τη Δημοκρατία. 

Σαράντα τρία χρόνια μετά, η έννοια της Δημοκρατίας νιώθω πως δεν ανήκει πια στα κεκτημένα. Όχι τυπικά και από την άποψη του καθεστώτος, αλλά στην ουσία της. 

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τη Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση που μέρα με την μέρα φαντάζει μακρινό παρελθόν με τα σύννεφα της ξενοφοβίας, του συντηρητισμού και των ακραίων πολιτικών απόψεων να εξαπλώνονται;

Από τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, όπου η οικονομική κρίση και οι κυβερνητικές πολιτικές των μνημονίων ως επακόλουθο αυτής, έχουν οδηγήσει μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας στην εξαθλίωση χωρίς καμία πια ελπίδα να φαίνεται στον ορίζοντα; 

Την περίοδο της Χούντας τα πράγματα ήταν πιο σκληρά, όμως ο εχθρός ήταν ορατός, πιο εύκολα αντιληπτός, είχε ταυτότητα και διεύθυνση και η συσπείρωση απέναντί του ενείχε το συνεκτικό ιστό ενός οράματος που ενέπνεε τους νέους και τις νέες και διατηρούσε ζωντανή την ελπίδα για μια κοινωνία προόδου, αλληλεγγύης, για μια χώρα αξιοπρέπειας και -επιτέλους- δικαιοσύνης. 

Σήμερα, νιώθω βαθιά μέσα μου πως αξίες που λανθασμένα νομίσαμε αυτονόητες και κεκτημένες: η Δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου, η ανεξιθρησκεία, η κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, η αυτοδιάθεση του σώματος ή η ελευθερία στις σεξουαλικές προτιμήσεις, διακυβεύονται. 

Ξαναμπαίνουν στο τραπέζι του διαλόγου σαν να μην χύθηκε ποτέ τόσο άδικο αίμα για τη διεκδίκησή τους. 

Κι αυτό μου φαίνεται παράλογο, έχοντας φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως σιγά σιγά οδηγούμαστε σε τέτοιες καταστάσεις, που αρχίζει πραγματικά και γίνεται επικίνδυνο. Τα περιστατικά ακραίου συντηρητισμού στους νέους ανθρώπους, που φα-νερά ή κρυφά υποστηρίζουν το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, πολύ περισσότερο σήμερα που ζούμε και την πρωτοφανή κρίση του προσφυγικού ζητήματος.  


Θέλω τόσο πολύ να εξηγήσω στους συμπολίτες μου αυτούς πως 
η συνοχή, 
η αλληλεγγύη, 
η αδιάλειπτη διεκδίκηση καλύτερης δημοκρατίας μέσα στην δημοκρατία, 
το δικαίωμα στην ελευθερία, τη γνώμη και τη σκέψη 
και η διαρκής μάχη για καλύτερη ζωή είναι,

και θα είναι ΠΑΝΤΑ αλήθειες ικανές να μας “σώσουν” σε κάθε δύσκολη περίοδο.   

41 χρόνια Δημοτικών εκλογών μετά τη Μεταπολίτευση.
Η άγνωστη επέτειος. 

41 χρόνια πριν, στις 30 Μαρτίου 1975, έγιναν οι πρώτες δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση.

Η χώρα μόλις είχε βγει από την 7χρονη δικτατορία και έψαχνε τα βήματά της στην επανασύσταση της δημοκρατίας, ένα από τα βάθρα της οποίας ήταν και είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. 

Η δημοκρατική νομιμότητα αποκαταστάθηκε και στους δήμους. Στη θέση των διορισμένων από το δικτατορικό καθεστώς δημοτικών αρχόντων ανέλαβαν υπηρεσιακά καθήκοντα οι δήμαρχοι του 1964 εν όψει των εκλογών που θα γίνονταν σε δύο γύρους, στις 30 Μαρτίου και στις 6 Απριλίου 1975. 

Τα δημοσιεύματα της εποχής είναι χαρακτηριστικά του κλίματος που επικρατούσε:

«Ο υπουργός των Εσωτερικών κ. Κ. Στεφανόπουλος ανεκοίνωσε ότι σύμφωνα με το νόμο η ψηφοφορία κατά τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές είναι υποχρεωτική. Επίσης οι ετεροδημότες εφ’ όσον διαμένουν κάτω των 200 χιλιομέτρων από τον τόπο που έχουν εκδώσει το εκλογικό τους βιβλιάριο, έχουν υποχρέωσι να μεταβούν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Ο κ. υπουργός ανεκοίνωσε ότι κάθε υποψήφιος δήμαρχος, δημοτικός ή κοινοτικός σύμβουλος δικαιούται να εκθέση υποψηφιότητα σε οιονδήποτε δήμο ή κοινότητα έστω κι αν δεν είναι δημότης τούτου, αρκεί να υποβάλη σχετική δήλωσι στο δήμο ή στην κοινότητα ότι είναι υποψήφιος, οπότε αυτομάτως εγγράφεται στα δημοτολόγια χωρίς άλλη διαδικασία. Εάν τυχόν δεν εκλεγή ως δήμαρχος ή κοινοτικός σύμβουλος διαγράφεται αμέσως των δημοτολογίων».

Γράφουν ακόμη οι εφημερίδες, μοναδικό τότε μέσο έγκυρης πληροφόρησης του κόσμου:

«Το Σάββατο η ανακήρυξις των υποψηφίων Δημάρχων. Τα μεσάνυκτα της Παρασκευής, 14 Μαρτίου λήγει η προθεσμία για την υποβολή των δηλώσεων των συνδυασμών υπό των Δημάρχων και Κοινοταρχών στα αρμόδια Πρωτοδικεία και Ειρηνοδικεία. Η ανακήρυξις των συνδυασμών θα γίνει το Σάββατο από τα πρωτοδικεία και Ειρηνοδικεία».

Παράλληλα, ο υπουργός εσωτερικών συνιστούσε «αποφυγή αναμίξεως» στις εκλογές:

«Οι δημοτικές και κοινοτικές αρχές ως και οι δημοτικοί και κοινοτικοί υπάλληλοι είναι απολύτως επιβεβλημένον όπως απέχουν καθ’ όλη την διάρκειαν μέχρι της διενεργείας των δημοτικών και κοινοτικών εκλογών από κάθε ενέργεια ή εκδήλωση η οποία αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση ωρισμένου συνδυασμού ή υποψηφίου δημοτικού ή κοινοτικού άρχοντος. Τα ανωτέρω τονίζονται σε επείγουσα εγκύκλιο του υπουργού Εσωτερικών κ. Στεφανόπουλου η οποία απεστάλη προς τους νομάρχας όπως λάβουν όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα ώστε οι δημοτικές και κοινοτικές εκλογές να διενεργηθούν κατά τρόπον αδιάβλητον».

Η ιστορία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των δημοτικών εκλογών στην Ελλάδα είχε πάντα ένα συναρπαστικό ενδιαφέρον.

Ως κατ’ εξοχήν δημοκρατικός θεσμός, πέρασε τις ταλαιπωρίες που γνώρισε το πολίτευμα, γενόμενος στόχος αυταρχικών και δικτατορικών καθεστώτων, ενώ οι πολιτικές  αντιπαραθέσεις και οι κοινωνικές συγκρούσεις τη συνοδεύουν διαρκώς στην ιστορική της διαδρομή. Δεν είναι λίγοι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του που διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή απολύθηκαν από τις θέσεις τους, επειδή δεν ήταν αρεστοί στην εξουσία.

Τα πρώτα βήματα 
Ο θεσμός, με μακρά παράδοση στον ελληνικό χώρο, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ιδιαίτερα κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας με τα εγιαλέτια, τα σατζάκια, τους καζάδες και τις κοινότητες, που συνιστούσαν τη βασική διοικητική δομή της οθωμανικής επικράτειας, αποτελώντας βασικό εργαλείο ελέγχου του σουλτάνου. 

Ωστόσο με τη σχετική αυτονομία που απολάμβαναν για την τήρηση της τάξης, για τα εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά ζητήματα και για τη διευθέτηση δικαστικών διαφορών, δημιουργήθηκαν συνθήκες που επέτρεψαν στους υπόδουλους πληθυσμούς να διατηρήσουν τη συνοχή τους και την ιδιαιτερότητα τους, αλλά και στους πρόκριτους να αποκτήσουν εξουσία που πολλές φορές την ασκούσαν αρνητικά. 

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, που μετά από πολλά χρόνια έγινε και …νόμος, επιχειρώντας να θέσει τέλος στην εξουσία των κοτζαμπάσηδων, με το διάταγμα της 13ης Απριλίου 1828, ενέταξε τις κοινότητες σε επαρχίες, τις οποίες διοικούσαν διορισμένοι έπαρχοι.

Οι πρόκριτοι εξακολουθούσαν να υπάρχουν και να εκλέγονται στα κεφαλοχώρια, αλλά δεν είχαν πια παρά μόνο συμβουλευτικό ρόλο. Ο Ι. Καποδίστριας δολοφονήθηκε το 1831, αφού σε διάστημα τρεισήμισι χρόνων δημιούργησε κράτος από τα ερείπια. 

Στις 3-2-1830 με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου, αναγνωρίζεται διεθνώς το ελληνικό κράτος.

Στις 15-4-1833 η κυβέρνηση Μαυροκορδάτου οριοθετεί νέο διοικητικό χάρτη για τη χώρα, θέτοντας σε εφαρμογή το βασιλικό διάταγμα «Περί διαιρέσεως του Βασιλείου και της διοικήσεώς του».

Ωστόσο το καθεστώς της βαυαροκρατίας φοβόταν να εμπιστευτεί τη λαϊκή ψήφο, έτσι η ημερομηνία των εκλογών ορίστηκε με καθυστέρηση για δύο χρόνια μετά, το 1835 και με περιορισμένο εκλογικό σώμα, αφού εκλογικά δικαιώματα είχαν μόνο όσοι κατείχαν μεγάλη περιουσία και κατέβαλλαν φόρους.

Ταυτόχρονα, η κεντρική εξουσία χειραγωγούσε το νέο διοικητικό μηχανισμό μέσω του ελέγχου και μέσω της πολυδιάσπασης των αρμοδιοτήτων μεταξύ πολλών τοπικών αρχόντων. 

Έτσι, το 1834 εφτά αξιωματούχοι μοιράζονταν σε νομαρχιακό επίπεδο την εξουσία: ο νομάρχης, ο μητροπολίτης, ο έφορος, ο δημόσιος ταμίας, ο μοίραρχος της χωροφυλακής, ο επικεφαλής της υγειονομικής υπηρεσίας, ο επικεφαλής του σώματος των μηχανισμών. 

Οι αποφάσεις των δημοτικών αρχών δεν ίσχυαν, αν δεν εγκρίνονταν από το νομάρχη. 

Για την επιβολή δημοτικών φόρων χρειαζόταν βασιλική άδεια. Τα μέτρα που ψηφίζονταν από τα δημοτικά συμβούλια είχαν ισχύ μόνο, αν οι νομάρχες ή οι έπαρχοι δεν εξέφραζαν αντίρρηση εντός δεκαπενθημέρου από την κοινοποίηση των ψηφισμάτων. 

Η γυναικεία ψήφος

Χρειάστηκε να περάσει ένας αιώνας, για να ψηφίσουν γυναίκες στις δημοτικές εκλογές. Αυτό έγινε στις 11-2-1934, σε περιορισμένη όμως έκταση, αφού το δικαίωμα δόθηκε μόνο σε όσες είχαν συμπληρώσει τα 30 χρόνια και γνώριζαν ανάγνωση και γραφή.

Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας είχαν εγγραφεί μόλις 2.655 και τελικά ψήφισαν μόνο 439. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε για να αναγνωριστεί στις γυναίκες το δικαίωμα συμμετοχής στις βουλευτικές εκλογές. 

Σε βουλευτικές εκλογές, οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου 1956, οπότε η Λίνα Τσαλδάρη της ΕΡΕ και η Βάσω Θανασέκου της Δημοκρατικής Ένωσης κέρδισαν την είσοδό τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Μάλιστα η Λίνα Τσαλδάρη έγινε και η πρώτη γυναίκα υπουργός, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Καραμανλή. Την ίδια χρονιά εξελέγη και η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος, η Μαρία Δεσύλλα στην Κέρκυρα. 

Η νεότερη εποχή

Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα η Τοπική Αυτοδιοίκηση, πέρασε από διάφορες διοικητικές και γεωγραφικές αναδιαρθρώσεις, πάντα όμως αποδυναμωμένη και αποψιλωμένη από αρμοδιότητες και οικονομικούς πόρους.

Κατά τη δεκαετία του 1990, ψηφίστηκαν από τη Βουλή και τέθηκαν σε ισχύ δύο σημαντικοί νόμοι. Ο ένας αφορούσε τη δημιουργία του 2ου βαθμού αυτοδιοίκησης με την καθιέρωση των αιρετών νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων. Ο άλλος ήταν το σχέδιο "Καποδίστριας" για την κατάργηση των κοινοτήτων και τη συνένωσή τους σε 910 ενιαίους ισχυρούς δήμους και 124 κοινότητες.

Η τελευταία διοικητική μεταρρύθμιση που συντελέστηκε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση προέκυψε το 2011 με το νόμο 3852, γνωστό ως «Καλλικράτη», που μείωσε τον αριθμό των δήμων σε 325 και με βάση τον οποίο πορεύεται ο θεσμός στις μέρες μας, ψάχνοντας τη διοικητική του αυτοτέλεια και την οικονομική του αυτοδυναμία.    

Ωστόσο, το όραμα της δόμησης μιας ολοκληρωμένα αποκεντρωμένης πολιτείας, σήμερα, 41 χρόνια μετά τις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, παραμένει μακρινό.

Χρειάζεται την προσπάθεια, τη συμμετοχή και τη συμβολή όλων των αυτοδιοικητικών δυνάμεων και κυρίως των ενεργών πολιτών της κοινωνίας μας.-

Για τη Γυναίκα πρόσφυγα

Για την Ημέρα της Γυναίκας, τόσα χρόνια, μοιάζει να έχουμε προλάβει να πούμε τα πάντα. 

Έχουμε πανηγυρίσει για την υπογραφή της χάρτας της Ισότητας, έχουμε διοργανώσει εκδηλώσεις, έχουμε βροντοφωνάξει τα μηνύματά μας ενάντια στη βία κατά των γυναικών, έχουμε προσπαθήσει να προστατεύσουμε με κοινωνικές δομές τη γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, που υφίσταται βία σωματική, ψυχολογική ή κοινωνική λόγω της ανεργίας.
 
Η αλήθεια είναι πως παρ’ όλες τις τεράστιες προσπάθειες που έχουν καταβληθεί μέχρι σήμερα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση ή από άλλους Φορείς και Οργανώσεις, υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν.
Η σημερινή κατάσταση με τους συνεχείς πολέμους στη Μέση Ανατολή, την απελπιστική κατάσταση στη Συρία και την τρέχουσα αναταραχή στη Βόρεια Αφρική μπορεί πολύ εύστοχα να περιγράψει την πλήρη αποσύνδεση του κόσμου που ζούμε από αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε Κοινωνική Δικαιοσύνη. Η καθημερινή μας εμπειρία από τις εικόνες των προσφυγικών ροών, από τις γυναίκες που περιπλανώνται στα χώματα της Ευρώπης μόνες, άρρωστες, φοβισμένες, με τα παιδιά στην αγκαλιά και τα βρέφη στα στήθη, είναι εικόνες που μόνο ντροπή προκαλούν.

Όταν, ως εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο της γυναίκας - πρόσφυγα, να κοιτάξουμε στα μάτια  εκείνες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, ενώ στην ουσία δεν έχουμε τίποτα να τους πούμε για να απαλύνουμε το δράμα τους, τότε συνειδητοποιούμε πως το τρένο για τα δικαιώματα των γυναικών έχει πια χαθεί. Και αυτό είναι μια σκληρή παραδοχή.

Δυστυχώς, η αλήθεια της καθημερινότητας αυτών των πρώτων μηνών του 2016, βάζει σε δεύτερη μοίρα τον αγώνα για Ισότητα, για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος, στην εκπαίδευση, στην ελεύθερη βούληση της Γυναίκας. Αντιθέτως, φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη να βροντοφωνάξουμε για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά της επιβίωσης, της σίτισης, της αξιοπρέπειας της ύπαρξης μέσα από την ελευθερία. 

Τα βήματα που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια, σήμερα κινδυνεύουν να μοιάζουν μάταια.
Για το λόγο αυτό πρέπει να αντιληφθούμε όλοι και όλες, από θέσεις ευθύνης ή μη, άμεσα, πριν η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη, πως όσο πιο άνισος κι αν δείχνει πως είναι ο αγώνας για τις περισσότερες Γυναίκες του 21ου αιώνα στη διεκδίκηση των βασικών τους  δικαιωμάτων, τόσο περισσότερο πρέπει εμείς οι ελεύθερες, οι μη ξενιτεμένες, που έχουμε πρόσβαση όχι μόνο στην εκπαίδευση και την εργασία, αλλά και σε νερό και φαγητό, να τους δανείζουμε τις φωνές μας, να ταυτιζόμαστε μαζί τους, να νιώθουμε τις ανάγκες τους και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτές. 

Κυριότερα όμως, να μάθουμε στα παιδιά, τα κορίτσια και τα αγόρια της χώρας μας να κάνουν το ίδιο. 

Τότε, ίσως και να ζωντανέψει ξανά η ελπίδα...

Το προσφυγικό κύμα και η Ευρώπη του 21ου αιώνα

Σαν «τσουνάμι» έπεσε το προσφυγικό κύμα στην Ευρώπη.
Ένα κύμα που βάζει σε δοκιμασία τις αντοχές της γηραιάς ηπείρου, συγκλονίζει τα ανθρωπιστικά της αισθήματα, ταράζει τις κοινωνικές της δομές, αποσυντονίζει το ισχύον συνοριακό καθεστώς και αποκαλύπτει, πολύ συχνά με δραματικό τρόπο, το βαθύ συντηρητισμό που διακατέχει πολλούς Ευρωπαίους πολίτες.

Δεν θα σταθούμε στις τεράστιες ευθύνες που διαχρονικά έχει ο δυτικός κόσμος για τα φαινόμενα που γεννούν προσφυγικά κύματα από τις περιοχές της ζώνης του πετρελαίου.
Θα σταθούμε στο αποτέλεσμα. Στο γεγονός που ζούμε στις μέρες μας και είναι το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα στην Ευρώπη, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με κύρια πύλη εισόδου μάλιστα, τη χώρα μας.

Τον αρχικό αιφνιδιασμό των ευρωπαϊκών χωρών, διαδέχθηκαν επιχειρήσεις αντιμετώπισης του προβλήματος με μεθόδους εθελοτυφλίας. Φράχτες και συνοριοφύλακες απέναντι στους απεγνωσμένους. Στρατόπεδα και γκέτο για τους εγκλωβισμένους.

Στη χώρα μας, η Τοπική Αυτοδιοίκηση κλήθηκε για άλλη μια φορά να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά», διαχειριζόμενη την κρίση στην πράξη και στην καθημερινή ζωή, σε αντιδιαστολή με τις κεντρικές κυβερνήσεις που τις περισσότερες φορές επιδίδονται σε ασκήσεις επί χάρτου.
Οι τοπικές κοινωνίες στα «σημεία υποδοχής», στάθηκαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στο ύψος των περιστάσεων, σε σημείο μάλιστα να προτείνονται και για την απονομή βραβείου νόμπελ, όπως έγινε με τους κατοίκους τις Λέσβου.

Όλα όμως, θετικά και αρνητικά, γίνονται έως τώρα στη βάση μιας αντανακλαστικής αντίδρασης απέναντι σε ένα φαινόμενο που εκτιμάται ότι θα έχει συνέχεια για μακρύ χρονικό διάστημα.
Η ανάγκη ενός σχεδιασμού, που θα ανταποκρίνεται στο ύψος της ιστορίας και του πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλέον επιβεβλημένη.

Η αντιμετώπιση των αιτίων που γεννούν τα προσφυγικά κύματα προς την Ευρώπη δεν είναι ορατή στο άμεσο μέλλον.
Αυτό που προέχει είναι η λήψη άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση του φαινομένου, με όσο το δυνατό λιγότερες συνέπειες για τους λαούς των χωρών υποδοχής και για τους δεινοπαθούντες πρόσφυγες.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να καταλήξουμε ότι οι λύσεις δεν μπορεί να περιλαμβάνουν εκατόμβες θυμάτων στα θαλάσσια σύνορα, γκέτο και στρατόπεδα συγκέντρωσης για όσους κατάφεραν να σωθούν και φράχτες για όσους θέλουν να διακινηθούν.
Οι πρακτικές αυτές δεν αρμόζουν σε καμιά πολιτισμένη κοινωνία.

Σήμερα, όλα τα αριθμητικά στοιχεία υπάρχουν.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μπορούν να γίνουν όλες οι εκτιμήσεις για τον όγκο του μεταναστευτικού ρεύματος που θα ακολουθήσει, για τρόπους ασφαλούς διακίνησης των κατατρεγμένων, για τις δυνατότητες και τους τρόπους απορρόφησης, όσων θέλουν να παραμείνουν στις πόλεις της ελληνικής επικράτειας, με ένταξή τους στις τοπικές κοινωνίες.

Επιτέλους! Η προσφυγιά, από όπου και να προέρχεται, στις αρχές του 21ου αιώνα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους του 19ου και του 20ου.-