Το προσφυγικό κύμα και η Ευρώπη του 21ου αιώνα
Ένα κύμα που βάζει σε δοκιμασία τις αντοχές της γηραιάς ηπείρου, συγκλονίζει τα ανθρωπιστικά της αισθήματα, ταράζει τις κοινωνικές της δομές, αποσυντονίζει το ισχύον συνοριακό καθεστώς και αποκαλύπτει, πολύ συχνά με δραματικό τρόπο, το βαθύ συντηρητισμό που διακατέχει πολλούς Ευρωπαίους πολίτες.
Δεν θα σταθούμε στις τεράστιες ευθύνες που διαχρονικά έχει ο δυτικός κόσμος για τα φαινόμενα που γεννούν προσφυγικά κύματα από τις περιοχές της ζώνης του πετρελαίου.
Θα σταθούμε στο αποτέλεσμα. Στο γεγονός που ζούμε στις μέρες μας και είναι το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα στην Ευρώπη, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με κύρια πύλη εισόδου μάλιστα, τη χώρα μας.
Τον αρχικό αιφνιδιασμό των ευρωπαϊκών χωρών, διαδέχθηκαν επιχειρήσεις αντιμετώπισης του προβλήματος με μεθόδους εθελοτυφλίας. Φράχτες και συνοριοφύλακες απέναντι στους απεγνωσμένους. Στρατόπεδα και γκέτο για τους εγκλωβισμένους.
Στη χώρα μας, η Τοπική Αυτοδιοίκηση κλήθηκε για άλλη μια φορά να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά», διαχειριζόμενη την κρίση στην πράξη και στην καθημερινή ζωή, σε αντιδιαστολή με τις κεντρικές κυβερνήσεις που τις περισσότερες φορές επιδίδονται σε ασκήσεις επί χάρτου.
Οι τοπικές κοινωνίες στα «σημεία υποδοχής», στάθηκαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στο ύψος των περιστάσεων, σε σημείο μάλιστα να προτείνονται και για την απονομή βραβείου νόμπελ, όπως έγινε με τους κατοίκους τις Λέσβου.
Όλα όμως, θετικά και αρνητικά, γίνονται έως τώρα στη βάση μιας αντανακλαστικής αντίδρασης απέναντι σε ένα φαινόμενο που εκτιμάται ότι θα έχει συνέχεια για μακρύ χρονικό διάστημα.
Η ανάγκη ενός σχεδιασμού, που θα ανταποκρίνεται στο ύψος της ιστορίας και του πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλέον επιβεβλημένη.
Η αντιμετώπιση των αιτίων που γεννούν τα προσφυγικά κύματα προς την Ευρώπη δεν είναι ορατή στο άμεσο μέλλον.
Αυτό που προέχει είναι η λήψη άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση του φαινομένου, με όσο το δυνατό λιγότερες συνέπειες για τους λαούς των χωρών υποδοχής και για τους δεινοπαθούντες πρόσφυγες.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να καταλήξουμε ότι οι λύσεις δεν μπορεί να περιλαμβάνουν εκατόμβες θυμάτων στα θαλάσσια σύνορα, γκέτο και στρατόπεδα συγκέντρωσης για όσους κατάφεραν να σωθούν και φράχτες για όσους θέλουν να διακινηθούν.
Οι πρακτικές αυτές δεν αρμόζουν σε καμιά πολιτισμένη κοινωνία.
Σήμερα, όλα τα αριθμητικά στοιχεία υπάρχουν.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μπορούν να γίνουν όλες οι εκτιμήσεις για τον όγκο του μεταναστευτικού ρεύματος που θα ακολουθήσει, για τρόπους ασφαλούς διακίνησης των κατατρεγμένων, για τις δυνατότητες και τους τρόπους απορρόφησης, όσων θέλουν να παραμείνουν στις πόλεις της ελληνικής επικράτειας, με ένταξή τους στις τοπικές κοινωνίες.
Επιτέλους! Η προσφυγιά, από όπου και να προέρχεται, στις αρχές του 21ου αιώνα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους του 19ου και του 20ου.-
