17η Νοέμβρη 1973. Μηνύματα χωρίς αποδέκτη; 

Η 17η Νοεμβρίου 1973 είναι μια ημερομηνία έντονα χαραγμένη στη μνήμη των νεότερων Ελλήνων.
Υπήρξε κορυφαία στιγμή αναμέτρησης του ελεύθερου φρονήματος με το σκοταδισμό, του νέου με το παλιό, της συντήρησης με την πρόοδο, της δημοκρατίας με τον φασισμό.
Καλλιέργησε προσδοκίες, γέννησε οράματα και άφησε βαθύ αποτύπωμα στις γενιές που έζησαν τα γεγονότα της εποχής, αλλά και σε αυτές που ακολούθησαν. 

Σχεδόν μισό αιώνα μετά, κάθε φορά που το ημερολόγιο φτάνει στην ημερομηνία αυτή, οι μνήμες ζωντανεύουν. Αφιερώματα, εκδηλώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, αλλά και η αίσθηση μιας σύγκρουσης που δεν τελείωσε ποτέ, πλανάται στην ατμόσφαιρα.

Πώς γίνεται; 
Αφού η γενιά του Πολυτεχνείου έφτασε, ακόμη και να κυβερνήσει αυτό το τόπο! 
Πού πήγαν τα μηνύματα; 
Τι έγιναν τα οράματα; 
Γιατί το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» εξακολουθεί να σηματοδοτεί τις σημερινές διεκδικήσεις;
Τι έγινε λάθος;

Η απάντηση είναι πολυσύνθετη και οπωσδήποτε δεν μπορεί να δοθεί μέσα από τα περιορισμένα όρια αυτού του σημειώματος. Σίγουρα δεν μπορεί να δοθεί από ένα άτομο για όλους. Ο καθένας και η καθεμία από εμάς, όμως, χωριστά, και όσοι έζησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και όσοι κατοπινά γαλουχήθηκαν με τις ιδέες της εποχής, γνωρίζει πολύ καλά τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. 

Και όχι μόνο γνωρίζει, αλλά μπορεί να εντάξει την ατομική του δράση στη διαμόρφωση μια νέας συλλογικής συνείδησης ώστε να μπει φραγμός στο σημερινό κατρακύλισμα της χώρας μας.

Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας!

ΠΑΤΡΙΔΑ, ποίημα της Ουαρσάν Σαίρ

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο ανάμεσα στα δόντια σου και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

Πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

Κανένας δε σέρνεται κάτω από φράχτες κανένας δε θέλει να τον δέρνουν να τον λυπούνται κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία όπου το σώμα σου πονούσε ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη από μια πόλη που φλέγεται και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου
κανένας δε θα το μπορούσε
κανένας δε θα το άντεχε
κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό για να ακούσει τα:
γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι πρόσφυγες βρομομετανάστες ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας
αράπηδες με τα χέρια απλωμένα μυρίζετε περίεργα απολίτιστοι κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε να κάνετε και τη δική μας πώς δε δίνουμε σημασία στα λόγια στα άγρια βλέμματα
ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού
ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά από δεκατέσσερις άντρες ανάμεσα στα πόδια σου
ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο να καταπιείς από τα χαλίκια, από τα κόκαλα από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα, αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία πατρίδα είναι η κάννη ενός όπλου
και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα
εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές
εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε
να τρέξεις πιο γρήγορα να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου
να συρθείς στην έρημο
να κολυμπήσεις ωκεανούς
να πνιγείς
να σωθείς
να πεινάσεις
να εκλιπαρήσεις
να ξεχάσεις την υπερηφάνεια
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου που λέει φύγε, τρέξε μακριά μου τώρα δεν ξέρω τι έχω γίνει αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ.


H Warsan Shire (ورسان شاير)‎ γεννήθηκε το 1988 στην Κένυα από Σομαλούς γονείς. 
Η οικογένειά της εγκαταστάθηκε τον επόμενο χρόνο στη Μεγάλη Βρετανία. 
Το 2013 βραβεύτηκε με το African Poetry Prize του Πανεπιστημίου Brunel. 

Πλήγμα στις σχέσεις Κράτους - Τοπικής Αυτοδιοίκησης η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου 

Σε ζήτημα των ημερών αναδείχθηκε η ενέργεια της Κυβέρνησης να υποχρεώσει τους ΟΤΑ να μεταφέρουν τα ταμειακά τους αποθέματα στην Τράπεζα της Ελλάδος, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου.
Πλήθος οι αντιδράσεις. Άλλες ορμώμενες από διάθεση υπεράσπισης της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως ορίζεται και από το Σύνταγμα της χώρας, και άλλες από καθαρά αντιπολιτευτική διάθεση προς την Κυβέρνηση.
Στη μέση το «εθνικό συμφέρον», αποτιμώμενο σε ευρώ και απειλούμενο από εύθραυστες ισορροπίες που καθορίζει το θολό για τον πολύ κόσμο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, μέσα από μια καθημερινή σύγκρουση εικονικής πραγματικότητας και ρεαλισμού που καθοδηγείται συστηματικά από τα διεθνή τραπεζικά κέντρα και τους πολιτικούς τους υποτελείς.
Αν το εθνικό συμφέρον το επιβάλλει, τα λεφτά του ελληνικού λαού, γιατί περί αυτών πρόκειται, δεν είναι ούτε των Δημάρχων ούτε των Υπουργών, πρέπει να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Επειδή όμως η έννοια «εθνικό συμφέρον» σε μια ταξική κοινωνία έχει πολλές προσεγγίσεις, ο ελληνικός λαός πρέπει να πειστεί για το ορθό της διαχείρισης του λιγοστού πλούτου σε ρευστό που του έχει απομείνει.
Και σε αυτό, οι αιφνιδιαστικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αποτελούν πολιτικό ατόπημα και δεν βοηθούν καθόλου.- 

Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι

Πριν λίγες μέρες, στις 21 Μάρτη, ήταν η Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Ρατσισμό όμως και φυλετική βία δείχνει η τελευταία έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την χώρα μας. 

Με την άνοδο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η Ελλάδα «έχει βιώσει μια απότομη αύξηση της ρατσιστικής βίας τα τελευταία χρόνια», η οποία έχει δημιουργήσει ένα «κλίμα φυλετικού μίσους και φόβου έναντι του οποίου δεν έχει γίνει τίποτα για πάρα πολύ καιρό», αναφέρουν οι ειδικοί της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI). 

Και φυσικά ούτε τυχαίο γεγονός είναι ούτε πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα.
Οι συνθήκες για την σημερινή έξαρση της βίας και τα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας, διαμορφώθηκαν αργά αλλά σταθερά πολύ πιο πριν. Τότε δηλαδή που η περίοδος της επίπλαστης ευημερίας βασίστηκε και στο φτηνό εργατικό δυναμικό, που στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν μετανάστες από διαφορετικές χώρες αφού και η ανάγκη τους για επιβίωση μείωνε τις απαιτήσεις τους για αξιοπρεπή μεροκάματα. Έτσι το κέρδος από την εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων ήταν μεγαλύτερο. Για να παραμένουν μικρές οι απαιτήσεις τους, εξυπηρετούσε οι άνθρωποι αυτοί να είναι παράνομοι, χωρίς χαρτιά και δικαιώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ξένοι εργάτες στην Μανωλάδα,  γεγονός που αν και αποκαλύφθηκε πρόσφατα μαρτυρά μια πραγματικότητα που ήταν κοινό μυστικό χρόνια πριν σε πολλά μέρη της χώρας.

Την περίοδο της κρίσης ήταν πολύ εύκολο πλέον, με την εκμετάλλευση από την Χρυσή Αυγή της φτωχοποίησης όλο και μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, να βρει πρόσφορο έδαφος το ρατσιστικό μίσος και η ξενοφοβία αφού και ο «ξένος» ήταν το εύκολο θύμα και παρουσιαζόταν ως ο υπεύθυνος για τα μεροκάματα που σιγά σιγά ευτελίζονταν ή εξαφανίζονταν. 

Επίσης τα τελευταία χρόνια η χώρα δέχεται ένα μεγάλο κύμα προσφύγων, κυρίως θύματα του πολέμου από την Συρία αλλά και από άλλες εμπόλεμες περιοχές αλλά και φτωχότερες χώρες.
Ο «ξένος» λοιπόν, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας του πολέμου σε μια ρημαγμένη χώρα, που ο ρατσισμός είχε βρει τις κατάλληλες συνθήκες για ν’ αναπτύξει την ρητορεία του, φυλακίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες, που όμως βαφτίζονται χώροι «φιλοξενίας». 
Η πολιτική αυτή βέβαια της στέρησης ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία και η αξιοπρεπής διαβίωση των μεταναστών είναι φανερό ότι δεν πρόσφερε σε μας τους Έλληνες καλύτερες μέρες. Αντίθετα, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός ενισχύθηκαν, ενώ επιθέσεις με φυλετικά και ομοφοβικά χαρακτηριστικά αυξήθηκαν και συχνά έμειναν ατιμώρητες. 

Το καθεστώς των στρατοπέδων και της μη απόδοσης δικαιωμάτων σε μετανάστες και  πρόσφυγες, γεγονός για το οποίο η Ελλάδα έχει καταδικαστεί με τεράστια πρόστιμα, με τις αποφάσεις της πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης παίρνει τέλος. Το νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει σοβαρές αλλαγές που διορθώνουν αδικίες χρόνων. Μία απ’ αυτές είναι και η απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά, που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη χώρα.
Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι πρόβλημα. Το μίσος είναι... και ότι υπάρχει μόνο μια επικίνδυνη μειονότητα: οι ρατσιστές!

Οι άνθρωποι είναι από μόνοι τους ένας πλούτος, είναι αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο. 

Είναι ανάγκη να χτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης για αξιοπρεπή ζωή για όλους χωρίς διακρίσεις. Να στείλουμε το μήνυμα ότι δεν θα επιτρέψουμε να γυρίσει ο χρόνος πίσω σε αντιλήψεις εκφασισμού της κοινωνίας και ότι η διαφορετικότητα του καθενός είναι σεβαστή από όλους.
Κι ας αναρωτηθούμε ποια μπορεί να είναι η απάντησή μας στο σύνθημα του τοίχου… "Οι  Παππούδες  Μας  Πρόσφυγες,  Οι   Γονείς  Μας  Μετανάστες  Εμείς  Ρατσιστές ;”

Η πορεία που ξεκίνησε να μη μείνει στη μέση...

Από το τέλος του προηγούμενου μήνα, η χώρα μας με ραγδαίους ρυθμούς μπήκε σε μια νέα τροχιά πολιτικών εξελίξεων. Έτσι επέλεξε ο ελληνικός λαός με την ετυμηγορία του στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.

Η νέα κυβέρνηση έχει τεθεί υπό στενή παρακολούθηση, από τους Έλληνες πολίτες που προσδοκούν, από τους Ευρωπαίους εταίρους που ανησυχούν, από την παγκόσμια κοινότητα που διερωτάται.
Η ελληνική κοινωνία θέλει να πετύχει η νέα κυβέρνηση. Τα θετικά δείγματα γραφής των πρώτων ημερών, να συνεχιστούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα.

Συνέπεια ως προς τις προγραμματικές δηλώσεις με τις οποίες οι δύο κυβερνητικοί εταίροι έχουν δεσμευτεί και έχουν ως επίκεντρο τον Άνθρωπο, τον πολίτη αυτής της χώρας που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.

Αποφασιστικότητα στα θέματα στρατηγικής και διαπραγμάτευσης, στα θέματα της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής και της επαναφοράς της ισότιμης σχέσης μας με τους εταίρους στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα τελευταία πέντε χρόνια ο κοινωνικός ιστός του Δήμου Αγ. Δημητρίου έχει πληγεί σκληρά από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Έτσι, από πολύ νωρίς δημιουργήθηκαν κοινωνικές δομές για την καταπολέμηση της φτώχειας και αναπτύχθηκαν σειρά δράσεων με στόχο την ανακούφιση των πληγέντων συμπολιτών μας από την οικονομική κρίση.

Συνεπώς, στον τομέα αυτό, οι προσδοκίες μας από τη νέα Κυβέρνηση είναι μεγάλες.
Με μεγάλο ενδιαφέρον, αναμένουμε την υλοποίηση των δεσμεύσεων της Θεσσαλονίκης που αφορούν στην άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και όλων των μέτρων που αφορούν στην επανεκκίνηση της οικονομίας.

Με ανάλογο ενδιαφέρον αναμένουμε και την εφαρμογή πολιτικών για τη θεσμική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους, ιδιαίτερα στα θέματα που αφορούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας, η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, η ανακατανομή των δημοσίων δαπανών είναι μερικά από τα μείζονος σημασίας θέματα που αφορούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και κατά προέκταση και το Δήμο μας.

Μέσα από την εφαρμογή των πολιτικών αυτών θα υπάρξει η δυνατότητα να προχωρήσουν τα έργα ανάπτυξης του Δήμου μας που έχουν “παγώσει”, όπως αυτά του ρέματος της Πικροδάφνης, της ανάπλασης του χώρου του Ασυρμάτου και των πλατειών Παναγούλη και Αγ. Δημητρίου. Σε συνδυασμό με την πρόσφατη αλλαγή πλεύσης στην Περιφέρεια Αττικής και τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής της σε θέματα τοπικού και υπερτοπικού χαρακτήρα, ελπίζουμε στη διαμόρφωση ενός θετικότερου περιβάλλοντος για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν το Δήμο μας.

Η προσπάθεια είναι μεγάλη. Η «ανάθεσή» της στην κυβέρνηση δεν αρκεί.
Η διαρκής εγρήγορση και καθημερινή συμμετοχή όλων μας αποτελούν τη μόνη εγγύηση ώστε η πορεία που ξεκίνησε να μη μείνει στη μέση.-